Στη στήλη των εβδομαδιαίων συνεντεύξεων, αυτή την εβδομαδα φιλοξενούμε μια νέα και πολλά υποσχόμενη συγγραφέα, την Λένα Κικίδου.
Πρώτα από όλα, να σε ευχαριστήσω για τις ερωτήσεις και για τον χρόνο που αφιέρωσες σε κόρη και μάνα.
Β.Τ. Πότε ξεκίνησες να γράφεις και ποιο ήταν το έναυσμα;
Λ.Κ. Ξεκίνησα το 2008, όταν τελείωσα τη σχολή. Η ιδέα για τη Noctus υπήρχε μέσα μου για μια διετία προτού πάρω απόφαση να πιάσω στιλό και χαρτί και να γράψω τις πρώτες γραμμές της. Δεν ξέρω τι πυροδότησε την ιστορία της... ακόμα παραμένει μυστήριο! Απλώς μια μέρα μού καρφώθηκε στο μυαλό «τι θα γινόταν αν» (όπως λέει και ο Βασιλιάς) «υπήρχε μια Έκπτωτη Άγγελος και συναντούσε έναν πράκτορα της Ιντερπόλ στη Γη και κυνηγούσαν έναν υπέρτατο κακό;»
Β.Τ. Πώς βρίσκεις τις ιδέες σου; Από πού αντλείς την έμπνευσή σου; Υπάρχει κάποιο μέρος ή αντικείμενο ή τραγούδι ή όλα αυτά μαζί, που πυροδοτεί την έμπνευσή σου για συγγραφή;
Λ.Κ. Το πρώτο μου διήγημα το έγραψα, ακούγοντας το Disco Lies του Moby, πολλές σκηνές στο Και Μετά προέρχονται από τοπία της Αλάσκας, ολόκληρες μάχες στη Νοξ προέκυψαν από τον ρυθμό ροκ τραγουδιών. Μια φράση σε ένα βιβλίο ή μια σκηνή σε μια ταινία μού έχουν δώσει το πάτημα για ολόκληρα διηγήματα.
Β.Τ. Έχεις γράψει δυο μυθιστορήματα, έχεις συμμετάσχει σε συλλογικά έργα (ανθολογίες διηγημάτων) και εχεις διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Από όλα όσα έχεις γράψει, ποιο είναι το αγαπημένο σου;
Λ.Κ Για την ακρίβεια, τώρα γράφω το έβδομο βιβλίο μου, απλώς δύο έχουν εκδοθεί. Θα ακουστώ κάπως, αλλά μια μάνα δεν ξεχωρίζει τα παιδιά της. Για εμένα η κάθε κόρη μου έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, χαρίσματα και κουσούρια, και τις λατρεύω όλες γιατί είναι κομμάτια μου. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μια τους, όπως δεν μπορείς να πεις «ο δεξιός μου πνεύμονας είναι καλύτερος από τον αριστερό» ή το «αριστερό μου μάτι είναι ομορφότερο από το δεξί».
Β.Τ. Ποιον ήρωα στα βιβλία σου αγαπάς περισσότερο;
Λ.Κ. Χμ, ισχύει ότι και στην προηγούμενη ερώτηση. Ίσως είμαι πιο δεμένη με τη Νοξ, γιατί είμαστε μαζί οχτώ χρόνια. Την έχω ζήσει περισσότερο και έχουμε περάσει από σαράντα κύματα παρέα, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα την ξεχώριζα από το κερασάκι ή την calamità.
Β.Τ. Ποιο είδος λογοτεχνίας σου αρέσει περισσότερο; διήγημα, νουβέλα ή μυθιστόρημα; Και ποιο είδος μυθιστορήματος; Αισθηματικό, ιστορικό, τρόμου, ψυχολογικό θρίλερ ή φαντασίας;
Λ.Κ. Μου αρέσει ό,τι είναι καλογραμμένο. Προτιμώ τα μυθιστορήματα γιατί η ιστορία είναι πιο ανεπτυγμένη και ολοκληρωμένη, κυρίως τα αστυνομικά ή τρόμου-σασπένς ή, ακόμα καλύτερα, όταν είναι νουάρ με στοιχεία του φανταστικού. Ακολουθούν οι σπλατεριές και τα ιστορικά.
Β.Τ. Λένα, πιστεύεις πως ένας άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, να ισορροπήσει τις φοβίες του, να βάλει στην άκρη τον εγωισμό του για έναν έρωτα; Επίσης υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη στη σημερινη εποχή;
Λ.Κ. Στη σημερινή εποχή το θεωρώ ουτοπικό για έναν έρωτα να καταλύσει κάποιος φοβίες, εγωισμό και κανόνες. Αγαπάμε πλέον επιδερμικά και αυτό φαίνεται σε όλες μας τις σχέσεις, όχι μόνο στις ερωτικές, ότι μένουμε με κάποιους συγκυριακά, επειδή είμαστε συνάδελφοι, συνφοιτητές, συναθλητές, οποιοδήποτε συν- και μόλις το συν- γίνει πρώην, τους ξεχνάμε. Ως γνήσιος Υδροχόος θα σου πω ότι υπάρχει ανιδιοτελής αγάπη, η αγάπη προς έναν πραγματικό φίλο – τουλάχιστον για εμένα.
Β.Τ. Σαν δημιουργός παθαίνεις ποτέ συγγραφική αφλογιστία και σαν αναγνώστης αναγνωστική ύφεση; Κι αν «ναι», πώς τα ξεπερνάς;
Λ.Κ. Συγγραφική αφλογιστία έπαθα στην πρώτη Νοξ, έγραψα τριάντα σελίδες και μετά τίποτα. Το ξεπέρασα με τον τρόπο που χρησιμοποιούν οι εκπαιδευτές στον στρατό. Ό,τι έγραφα, το έστελνα στον κολλητό μου για να μου πει τη γνώμη του και να διορθώσει τις πατατιές μου. Όταν έκανα σχεδόν μήνα να του στείλω, με ρώτησε τι έγινε. «Κόλλησα και δεν μπορώ να πάω παρακάτω. Λέω να το αφήσω» του είπα και έθεσα σε λειτουργία τον μηχανισμό «Αλίμονο αν όλοι οι άνθρωποι, όταν συναντούσαν ένα εμπόδιο, τα παρατούσαν. Ακόμα στις σπηλιές θα ζούσαμε» και μετά έπεσε σήμα ακατάλληλο για ανηλίκους. Λίγο ακραίος τρόπος, αλλά πιάνει!
Αναγνωστική ύφεση παθαίνω όταν γράφω. Το μυαλό μου γεμίζει με τη δική μου ιστορία και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στων άλλων. Αλλά μόλις εξωτερικεύσω αυτό που έχω μέσα μου, μπορώ να διαβάσω με όρεξη τα πάντα.
Αναγνωστική ύφεση παθαίνω όταν γράφω. Το μυαλό μου γεμίζει με τη δική μου ιστορία και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ στων άλλων. Αλλά μόλις εξωτερικεύσω αυτό που έχω μέσα μου, μπορώ να διαβάσω με όρεξη τα πάντα.
Β.Τ. Στο βιβλίο σου περίτεχνα και με συγγραφική μαεστρία, θα τολμήσω να πω, δε μαθαίνουμε το όνομα της πρωταγωνίστριας παρά μόνο το παρατσούκλι "Κερασάκι". Πιστεύεις πως αυτό είναι κάτι που υποσυνείδητα "αγκιστρώνει" συναισθηματικά τον αναγνώστη και νιώθει σαν να ζει μέσα απο την πρωταγωνίστρια;
Λ.Κ. Πριν από πολλά χρόνια, είχα διαβάσει τη Rebecca της Daphne du Maurier, όπου η δεύτερη σύζυγος του De Winter, αναφέρεται μόνο με το επώνυμό της, ποτέ δε μαθαίνουμε το μικρό της όνομα. Τότε σκέφτηκα «κι αν το πάμε ένα κλικ πιο πέρα; Αν γράψω ένα βιβλίο όπου η πρωταγωνίστρια δε θα έχει καθόλου όνομα; Μπορεί να στηθεί μια ιστορία 140.000+ λέξεων με ανώνυμο πρωταγωνιστή;». Μπορεί, όπως δείχνουν τα πράγματα. Δεν είχα στο μυαλό μου τη συναισθηματική ταύτιση του αναγνώστη, η οποία επέρχεται αναγκαστικά –καθώς πάντα θέλουμε να βάζουμε ένα όνομα στο καθετί– αλλά την αγωνία να μάθει το όνομα και στο τέλος να παρασύρεται, να τελειώνει το βιβλίο και να αναρωτιέται «Πώς την έλεγαν; Το έγραφε κάπου και δεν το πρόσεξα;». Το έπαθαν φίλοι συγγραφείς κι ακόμα γελάω!
Β.Τ. Μέσα στο βιβλίο σου υπάρχουν στοιχεία μυθολογίας και συγκεκριμένα Σκανδιναβικής, είναι κάτι που σου αρέσει ως Λένα ή "χρησιμοποιήθηκε" για λόγους συγγραφής;
Λ.Κ. Η μυθολογία είναι μια από τις αναγνωστικές μου αγάπες. Είναι μια πρώιμη ιστορία/λαογραφία κάθε πολιτισμού. Από τον τρόπο που αντιδρούν οι θεοί, καταλαβαίνεις και τι αίμα κυλάει στις φλέβες του. Οι Σκανδιναβοί είναι μαχητές όπως ο Θορ ή ο Τυρ, οι Έλληνες ερωτιάρηδες και δολοπλόκοι όπως ο Δίας ή η Ήρα. Συνήθως χάνομαι, ξεκινάω να διαβάσω για έναν θεό και πέντε ώρες αργότερα έχω μάθει για άλλους είκοσι και θέλω κι άλλο!
Β.Τ. Πιστεύεις στη συλλογική συγγραφή; Και στην παράλληλη λογοτεχνία;
Λ.Κ. Δεν έχω δοκιμάσει να γράψω με κάποιον άλλον. Το έχουμε συζητήσει με έναν φίλο, αλλά δεν το έχουμε πράξει ακόμα. Νομίζω πως αν ταιριάζει ο τρόπος σκέψης και κυρίως το χιούμορ δύο ανθρώπων, μπορεί να βγει κάτι πολύ καλό – το ίδιο θα έλεγα και για την παράλληλη λογοτεχνία.
Β.Τ. Τι σου αρέσει να κάνεις όταν δε γράφεις ή δε διαβάζεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
Λ Κ. Συνήθως διορθώνω κάτι, είτε δικό μου είτε για δουλειά. Αλλά πέραν της ανάγνωσης, μου αρέσει να βλέπω ταινίες ή σειρές και τώρα τελευταία να γυμνάζομαι μέχρι τελικής πτώσης.
Β.Τ. Ποιο είναι το πρόγραμμα που ακολουθείς όταν γράφεις ένα έργο και σε πόσο χρονικό διάστημα; Ποιος σε βοηθάει περισσότερο και με ποιον τρόπο κατα την διάρκεια της συγγραφής; Παίρνει διαφορετική διάσταση η καθημερινότητά σου όσο διαρκεί η συγγραφή ενός βιβλίου; Οι ήρωές σου εμπεριέχουν κάτι από σενα; από τον εαυτό σου;
Λ.Κ. Πρώτα δομώ την ιδέα, σκέφτομαι κάποιες σκηνές/διαλόγους και τα οργανώνω σε ένα προσχέδιο. Μετά στρώνομαι καθημερινά στη δουλειά. Δε βάζω χρονικά πλαίσια του τύπου «πρέπει να γράψω 2.000 λέξεις τη μέρα» ή «πρέπει να το τελειώσω μέσα σε έναν χρόνο». Το τελευταίο που γράφω το ξεκίνησα πέρυσι τον Δεκαπενταύγουστο και το έκοψα πριν από κάνα δίμηνο, θα το πιάσω όταν νιώσω ότι είμαι έτοιμη να αφοσιωθώ σε αυτό πάλι.
Όταν γράφω, χάνομαι. Κλειστό κινητό, πλήρης αντικοινωνικότητα, είμαι σε φάση «μη μου μιλάτε!» και δε με απασχολεί ποιος θα θιχτεί με τη συμπεριφορά μου. Ακούγεται εγωιστικό, αλλά όπως οι άλλοι αφοσιώνονται στα παιδιά, στη δουλειά ή σε ό,τι τους γεμίζει, έτσι κι εγώ έχω το δικαίωμα να κάνω το ίδιο, χωρίς να απολογηθώ.
Φυσικά και εμπεριέχουν κομμάτια από εμένα. Αλλά μόνο κομμάτια. Για εμένα οι ήρωές μου υπάρχουν. Υφίστανται κανονικότατα σε κάποιο παράλληλο σύμπαν και όσα γράφω είναι οι ιστορίες τους που κάποτε άκουσα ή θα ακούσω και υπάρχουν μέσα μου σε λανθάνουσα μορφή.
Όταν γράφω, χάνομαι. Κλειστό κινητό, πλήρης αντικοινωνικότητα, είμαι σε φάση «μη μου μιλάτε!» και δε με απασχολεί ποιος θα θιχτεί με τη συμπεριφορά μου. Ακούγεται εγωιστικό, αλλά όπως οι άλλοι αφοσιώνονται στα παιδιά, στη δουλειά ή σε ό,τι τους γεμίζει, έτσι κι εγώ έχω το δικαίωμα να κάνω το ίδιο, χωρίς να απολογηθώ.
Φυσικά και εμπεριέχουν κομμάτια από εμένα. Αλλά μόνο κομμάτια. Για εμένα οι ήρωές μου υπάρχουν. Υφίστανται κανονικότατα σε κάποιο παράλληλο σύμπαν και όσα γράφω είναι οι ιστορίες τους που κάποτε άκουσα ή θα ακούσω και υπάρχουν μέσα μου σε λανθάνουσα μορφή.
Β.Τ Ασχολείσαι με την επιμέλεια βιβλίων, εχεις τελειώσει Ιταλική φιλολογία, κατοικείς στην Αθήνα... θα ‘θελες να μας πει κάτι παραπάνω για σένα;
Λ.Κ. Είμαι άνθρωπος των άκρων και βαριέμαι εύκολα. Αυτό φαίνεται από τις σπουδές μου, τις δουλειές μου, τη ζωή μου που κινείται σε ζιγκ ζαγκ και τον τρόπο γραφής μου! Σε γενικές βάσεις μού αρέσει να κάνω τους άλλους να γελάνε. Βοηθάω ακόμα κι αν ξέρω ότι ο άλλος δεν το αξίζει. Προσπαθώ να είμαι εκεί όταν ο άλλος θα με χρειαστεί, ακόμα κι αν εκείνος θα είναι αλλού όταν τον έχω εγώ ανάγκη.
Β.Τ. Ποιο είναι το ελάττωμα και προτέρημα σου το οποίο ενδέχεται να σε βοηθάει ή να σε εμποδίζει κατά τη διάρκεια της συγγραφής;
Λ.Κ. Ελάττωμα... η τελειομανία μου. Μπορεί να σκαλώσω με τις ώρες για να βρω μια γραμματοσειρά για μια φράση. Προτέρημα... η ειλικρίνεια. Δεν ντρέπομαι να γράψω κάτι όπως πρέπει και έτσι η σκηνή βγαίνει αληθινή.
Β.Τ. Τι σου αρέσει περισσότερο στη συγγραφή; Και ποιο πιστεύεις πως είναι το δυσκολότερο σημείο της συγγραφής; Πιστεύεις πως υπάρχουν συστατικά επιτυχίας μιας ιστορίας;
Λ.Κ. Η φυγή. Αυτό μου αρέσει περισσότερο. Όσο γράφω τα πάντα νεκρώνουν γύρω μου και εγώ βυθίζομαι σε έναν άλλον κόσμο. Νομίζω καλύτερη ψυχοθεραπεία από αυτήν δεν υπάρχει. Το δυσκολότερο σημείο ως τώρα, για εμένα πάντα, είναι να δεχτείς ότι κάτι τελείωσε. Να αποχαιρετήσεις έναν ήρωα. Το έπαθα πέρυσι που έγραψα το τέλος της Νοξ. Έκλαιγα και δεν μπορούσα να ηρεμήσω.
Συστατικά επιτυχίας... όχι. Είτε έχεις ταλέντο είτε όχι.
Πόσο απέχει η αλήθεια από το ψέμα; Η τέχνη από τη ζωή; Ο έσω εαυτός από τον έξω;
Είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Έννοιες αλληλένδετες. Αν δεν υπάρχει η μία δεν μπορεί να υπάρξει η άλλη.
Συστατικά επιτυχίας... όχι. Είτε έχεις ταλέντο είτε όχι.
Πόσο απέχει η αλήθεια από το ψέμα; Η τέχνη από τη ζωή; Ο έσω εαυτός από τον έξω;
Είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Έννοιες αλληλένδετες. Αν δεν υπάρχει η μία δεν μπορεί να υπάρξει η άλλη.
Β.Τ. Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτόν τον καιρό; Είσαι αργή ή γρήγορη αναγνώστρια; Τα βιβλία σου τα τσακίζεις/υπογραμμίζεις ή τα προσέχεις;
Λ.Κ. Τώρα δε διαβάζω κάτι. Γενικά διαβάζω γρήγορα. Υπερβολικά γρήγορα. Βγάζω συνήθως ένα με δύο κανονικά σε όγκο βιβλία τη βδομάδα. Αν κάτι μου αρέσει τρελά, μπορεί να το τελειώσω σε μία ή δύο μέρες. Τα βιβλία είναι ιερά. Δεν τα τσακίζουμε, δεν τα μουτζουρώνουμε, δεν τα χρησιμοποιούμε για σουβέρ!
Β.Τ. Γράφεις αυτήν την περίοδο; Και, αν ναι, θες να μας πεις τι γράφεις ;
Λ.Κ. Δυο βδομάδες τώρα με έπιασε η προκοπή και διορθώνω τη Νοξ. Μετά θα ξαναπιάσω το μεγάλο πόνημα, τον Άι Γιώργη.
Β.Τ. Πιστεύεις πως το διαδίκτυο και δη το Facebook/Twiter, βοηθά τη λογοτεχνία, προσφέροντας στους αναγνώστες άμεση επαφή με τους συγγραφείς, αλλα και ευρεία προώθηση της εκάστοτε συγγραφικης δουλειάς των συγγραφέων/ποιητών;
Λ Κ. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν το καλό ότι μας προσφέρουν δωρεάν-άμεση-ευρεία προώθηση της δουλειάς μας και μας κάνουν προσβάσιμους στους αναγνώστες που μπορεί να θέλουν να μάθουν και τη μάνα πίσω από την υπερτέλεια κοράκλα... αλλά δε βοηθάνε τη λογοτεχνία. Τουλάχιστον όχι πάντα και μιλάω από προσωπική εμπειρία, μπορεί με την ίδια ευκολία να μετατραπούν σε μέσο εκμετάλλευσης του έργου εις βάρος του δημιουργού – και για να μη γίνει παρεξήγηση, μιλάω για τη φόλα που έφαγα με τον πρώτο-πρώην εκδότη μου. Όπως κάθε εργαλείο, θέλει μεγάλη προσοχή ο τρόπος που το χρησιμοποιούμε και θέλει όρια για να μη βρεθούμε εκτεθειμένοι.
Β.Τ. Ο συγγραφέας πρέπει να ζει έντονα και ακραία για να εμπνευστεί; Μια πληκτική ζωή τι επίδραση μπορεί να έχει στο έργο ενός συγγραφέα; Μόνο τα ρίσκα, οι εναλλαγές ή ο πόνος τροφοδοτούν την έμπνευση; Ποια ειναι η γνώμη σου;
Λ.Κ. Ομολογώ ότι τα καλύτερα κομμάτια στα βιβλία μου γράφτηκαν όταν ήμουν και εγώ κομμάτια ή τέρμα νευριασμένη ή τόσο απογοητευμένη που έβλεπα μόνο Έρεβος. Οι ακραίες ψυχολογικές μεταπτώσεις βοηθούν στο έπακρο τη συγγραφική παραγωγή, είναι το μόνο σίγουρο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι δημιουργοί είμαστε λίγο τζαζαρισμένοι! Προσωπικά είμαι ελαφρώς κυκλοθυμική και αυτό το διαρκές ζενίθ-ναδίρ με κρατάει σε συγγραφική φόρμα. Τώρα μια πληκτική ζωή, δεν ξέρω να σου πω κατά πόσο μπορεί να επηρέαζε τη συγγραφή. Πιστεύω ότι όταν έχεις ήδη μέσα σου το κείμενο, θα το γράψεις όπως και να έχει. Απλώς αν είσαι στην τσίτα, θα βάλεις περισσότερο συναίσθημα, γιατί κι εσύ άνθρωπος είσαι, κάπου πρέπει να διοχετεύσεις το περισσευούμενο...
Β.Τ. Υπάρχει κάποιος λογοτέχνης που σε επηρέασε και θαυμάζεις ή κάποιο βιβλίο που επηρέασε τη σκέψη και ζωή σου και κατά συνέπεια την συγγραφή σου;
Λ.Κ. Υπάρχουν τρία βιβλία που θεωρώ σταθμούς για εμένα: 1)The Stand – Stephen King, όπου με τρέλανε ο τρόπος της αποδόμησης του κόσμου μετά από μια πανδημία και το πόσο αναλλοίωτοι παραμένουμε παρά την καταστροφή που αντιμετωπίζουμε. 2)Hideaway – Dean Koontz, με τη διαστροφή του κακού του και τον αγώνα του ήρωα να σώσει την οικογένειά του και 3)The Book of Lost Things – John Connolly, με το πόσο μαέστρος μπορεί να είναι ένας συγγραφέας και να σε κάνει να λες ότι δε θα τον φτάσεις συγγραφικά ποτέ. Στον τρόπο γραφής με επηρεάζει και ο Lee Child, που είναι αρκετά κοφτός όπως εγώ.
Β Τ. Και μετά όλα άλλαξαν (η το "Κερασάκι", όπως το λέμε όσοι το έχουμε διαβάσει και αγαπήσει) είναι το τελευταίο σου έργο, μια ιστορία πολύ διαφορετική για τα συγγραφικά δεδομενα της Ελλάδας. Μέσα από αυτό το έργο σου αναδύονται πολλά κοινωνικά μηνύματα ως προς τη ζωή και τις αλήθειες της, τις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και θέματα σχετικά με την θρησκευτική πίστη, την ύπαρξη ψυχικής γέφυρας μεταξύ ατόμων και των υπερφυσικών δυνάμεων που μπορεί να διαθέτει κάποιος και την κατάλληλη στιγμη να την ανακαλύψει. Πες μας λίγα λόγια για το έργο σου. Πώς βρήκες τον τίτλο; Ενυπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία; Επίσης αν ηταν τραγούδι, χρώμα, γεύση ή άρωμα, ποια θα ηταν;
Λ.Κ. Το κερασάκι γεννήθηκε ενώ έγραφα την πρώτη Νοξ, ήταν μια παράλληλη εγκυμοσύνη και με δυσκόλεψε όσο ό,τι άλλο έχω γράψει μαζί! Ξεκίνησε από το γεγονός ότι ο κολλητός μου ζει εκτός Ελλάδος τα τελευταία χρόνια και όλη την ώρα τον ακούω στο τηλέφωνο. Κάποια στιγμή του είπα «ακόμα κι όταν δεν είσαι δίπλα μου, νιώθω σαν να σε ακούω μέσα στο κεφάλι μου και δεν κάνω βλακείες, γιατί είσαι εκεί και με προστατεύεις». Και κάπως έτσι άρχισε να με τρώει η ιδέα μιας κοπέλας που μετά από ένα ατύχημα, αρχίζει να ακούει μια φωνή μέσα στο κεφάλι της. Σκέφτηκα τον τρόμο, την κατάρρευσής της μη γνωρίζοντας τι της συμβαίνει και τον τρόπο που θα αντιδρούσε. Πόσα πράγματα θα ήταν πρόθυμη να χάσει για να τα κερδίσει κάποιος άλλος, άγνωστος.
Ο τίτλος ήρθε από μόνος του. Μου ζητήθηκε να τον αλλάξω από εκδότες, που δεν καταλήξαμε σε συμφωνία, και αρνήθηκα. Όλο το βιβλίο είναι μια διαρκής ανατροπή, κανένας τίτλος δε θα το αντιπροσώπευε καλύτερα.
Ναι, υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία μέσα του, αλλά για να είμαι ειλικρινής το ίδιο ισχύει και για τη Νοξ. Το τραγούδι του βιβλίου είναι το Waiting for the end των Linkin Park, τα υπόλοιπα νομίζω είναι...κερασάκι!
Ο τίτλος ήρθε από μόνος του. Μου ζητήθηκε να τον αλλάξω από εκδότες, που δεν καταλήξαμε σε συμφωνία, και αρνήθηκα. Όλο το βιβλίο είναι μια διαρκής ανατροπή, κανένας τίτλος δε θα το αντιπροσώπευε καλύτερα.
Ναι, υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία μέσα του, αλλά για να είμαι ειλικρινής το ίδιο ισχύει και για τη Νοξ. Το τραγούδι του βιβλίου είναι το Waiting for the end των Linkin Park, τα υπόλοιπα νομίζω είναι...κερασάκι!
Β.Τ. Τι θα συμβούλευες έναν νέο συγγραφέα; Πιστεύεις πως στη χώρα μας δίνονται οι κατάλληλες ευκαιρίες σε νέους δημιουργούς να αναδείξουν το ταλέντο τους;
Λ.Κ. (Γελάω) Πες μου σε ποιον τομέα αυτή η χώρα βοηθάει τα παιδιά της; Δείξε μου κάποιον που του έδωσε ευκαιρία να αναδείξει το ταλέντο του – και δε μιλάω για τραγουδιστές και τύπους άλλα-λόγια-να-αγαπιόμαστε, μιλάω για ανθρώπους που έχουν να προσφέρουν κάτι στην κοινωνία. Να κάνουν τον κόσμο καλύτερο... Για το δικό μας κομμάτι θα του πω να προσέξει τα λαμόγια που τάζουν εκδόσεις και, ενώ σου γεμίζουν το κεφάλι με δήθεν προώθηση και πωλήσεις, χώνουν το ένα χέρι τους στην τσέπη σου και κλέβουν τον χρηματικό σου κόπο και με το άλλο στο μυαλό σου κλέβουν την πνευματική σου περιουσία και όταν σου τα πάρουν όλα, κάνουν ότι δε σε ξέρουν. Συμβουλευτείτε δικηγορό προτού συμφωνήσετε σε οτιδήποτε και ψάξτε το ποιόν του εκδότη πριν υπογράψετε. Ο σοφός λαός κάτι ήξερε που έλεγε «την υπογραφή μας και τον $#%# να προσέχουμε πού τα βάζουμε».
Β.Τ. Στις μέρες μας όλο και περισσότερα άτομα πάσχουν από κάποιου είδους ψυχολογική διαταραχή όπως κατάθλιψη, αγοραφοβία, κρίσεις πανικού ή από κάποιου είδους εξάρτηση. Ποια είναι η γνώμη σου και τι θα συμβουλευες τα νέα άτομα που μπορεί να βιώνουν τέτοιες καταστάσεις; Πιστεύεις πως η συγγραφή βοηθά στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων τους σε μια κόλλα χαρτί, αποτυπώνοντας τον εσωτερικό τους κοσμο;
Λ.Κ. Ο καθένας μας ζει με τα προβλήματά του, μικρά ή τεράστια, σημασία έχει να καταλάβουμε ότι η ζωή δεν είναι αμερικάνικη ταινία. Δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι με τέλειες οικογένειες, τέλειες δουλειές, τέλειους συντρόφους, τέλειες ζωές. Ούτε εμείς είμαστε η εξαίρεση στον κανόνα, οι κατατρεγμένοι από τον θεό. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Σκοπός είναι να παίρνουμε ότι μας προσφέρεται και να το αξιοποιούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η συγγραφή σαφώς και βοηθάει. Και μόνο που μπαίνεις στη διαδικασία να μιλήσεις για έναν διαφορετικό κόσμο σε αποσπά από την καθημερινόητα, σε αποφορτίζει συναισθηματικά και ψυχικά και σου δίνει έναν εναλλακτικό τρόπο επικοινωνίας.
Β.Τ. Ολοκληρώνοντας, πες μας το δικό σου αγαπημένο κείμενο/απόφθεγμα/ ποίημα που σε συντροφεύει στην καθημερινότητά σου και ό,τι θες να πεις στους αναγνώστες σου.
Λ Κ. Υπάρχει μια φράση, που την έκανα και τατού πριν από χρόνια στον καρπό μου: Όλα Εδώ Πληρώνονται...
Να το θυμάστε. Ρόδα είναι και γυρίζει και η Ισορροπία του σύμπαντος βρίσκει τρόπο να διατηρείται!
Να το θυμάστε. Ρόδα είναι και γυρίζει και η Ισορροπία του σύμπαντος βρίσκει τρόπο να διατηρείται!
Λένα μου, σε ευχαριστώ παρα πολυ για τον χρόνο που διέθεσες στην ομάδα μας και προσωπικά σαν φίλη σου πλεον, χαίρομαι δίπλα γιατι εκτός απο εξαιρετική στον τρόπο γραφής σου εισαι και ενας αληθινός άνθρωπος και αυθεντικός χαρακτήρας.
Σου εύχομαι καθε επιτυχία στην συγφραφικη σου πορεία.
Σου εύχομαι καθε επιτυχία στην συγφραφικη σου πορεία.
[Λιγα λόγια για τη Λένα... απο τη Λένα]
Για να μη σε βομβαρδίσω με τα όσα έχω κάνει. Τελείωσα το 1999 το 1ο Τ.Ε.Λ Ν. Σμύρνης «Ηλεκτρονικός Αυτοματισμού και Ηλεκτρονικών Εγκαταστάσεων». Μετά, διάβασα μόνη μου για έναν χρόνο και έδωσα με τον νέο σύστημα Πανελλήνιες και μπήκα το 2004 στην Ιταλική Φιλολογία, στο Ε.Κ.Π.Α. Από κει και πέρα, έχω κάνει μαθήματα λήψης και εκτύπωσης φωτογραφίας σε ελεύθερο εργαστήριο, είμαι πιστοποιημένη καθηγήτρια ζωγραφικής τοπίων (CRI) με τη μέθοδο του Bob Ross (wet-on-wet), έχω παρακολουθήσει το εργαστήριο επιμέλειας στη σχολή των εκδόσεων Πατάκη για διόρθωση και επιμέλεια κειμένων και παρακαλουθώ κάθε χρόνο στη Στοά του βιβλίου τα μαθήματα που αφορούν τόσο τη γλωσσολογία όσο και τη λογοτεχνία.
Από δουλειές τα πιο σημαντικά είναι ότι είχα μαγαζί με χειροποίητα είδη δώρων από το 2010 ως το 2012 και ότι δούλεψα για συνολικά πέντε χρόνια σε γραφείο τελετών στην Καλλιθέα. Τα τελευταία δύο χρόνια συνεργάζομαι και ως επιμελήτρια με τον εκδοτικό οίκο Anima.
Από δουλειές τα πιο σημαντικά είναι ότι είχα μαγαζί με χειροποίητα είδη δώρων από το 2010 ως το 2012 και ότι δούλεψα για συνολικά πέντε χρόνια σε γραφείο τελετών στην Καλλιθέα. Τα τελευταία δύο χρόνια συνεργάζομαι και ως επιμελήτρια με τον εκδοτικό οίκο Anima.
[ΕΡΓΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΚΔΟΘΕΙ/ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ]
1. Fractus Cor ~ «Παράξενες Μέρες, συλλογή πρώτη – 2014», εκδόσεις Παράξενες Μέρες, Ρέθυμνο, Νοέμβριος 2013
2. Albero delle Anime ~ 1η θέση στον Διαγωνισμό Συγγραφής Παραμυθιού 2012-2013 από τον «Μύλο των Ξωτικών», Δεκέμβριος 2013
3. Το Κτήνος ~ 2η θέση στην κατηγορία «Τρόμος» στα «Βραβεία Λογοτεχνίας του Φανταστικού Larry Niven 2013»
4. Samhain ~ «Θύελλα στον Χρόνο» (Ανθολογία Ελληνικού Διηγήματος Ιστορικής Φαντασίας), εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, Θεσσαλονίκη, Μάρτιος 2014
5. Libertà ~ «Θρύλοι του Σύμπαντος ΙΙΙ» (Ανθολογία Ελληνικού Διηγήματος Φανταστικής Λογοτεχνίας), εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, Θεσσαλονίκη, Μάρτιος 2014
6. The Clock ~ «The 25th Hour Project», στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://25thhourproject.tumblr.com/post/86339520884/25 Μάιος 2014
7. Hunter’s Moon/Το Φεγγάρι του Κυνηγού ~ 9η θέση στον διαγωνισμό «Ο Φόβος του Ξένου» που διοργανώθηκε από τον εκδοτικό οίκο ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ, Αθήνα, Ιούνιος 2014 και έκδοσή του σε ομώνυμη συλλογή.
8. Ο Λύκος που Ουρλιάζει στο Φεγγάρι ~ Θεοί του Ατμού – Steampunk Οράματα, εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, Θεσσαλονίκη, Δεκέμβριος 2014
9. Στο Σάβανο της Ομίχλης ~ Once upon a Future 2013, Εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, Θεσσαλονίκη, Δεκέμβριος 2014
10. Invasion ~ 1ο Βραβείο Διηγήματος στον 1ο Διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος Anima 2014 με θέμα «Σταγόνες του Χειμώνα», Αθήνα, Μάρτιος 2015 και έκδοσή του σε ομώνυμη συλλογή.
11. The 1.021 Mile-Trip ~ Τα Κείμενα VI-Δ’ Λογοτεχνικός διαγωνισμός διηγήματος 2014, έκδοση Βιβλιόφιλοι Έδεσσας, Έδεσσα, Σεπτέμβριος 2015
Μυθιστορήματα:
1. Noctus – Ανάμεσα σε δύο Κόσμους, εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές, Θεσσαλονίκη, Νοέμβριος 2014
2. Και μετά όλα άλλαξαν, εκδόσεις Anima, Αθήνα, Οκτώβριος 2015
[Απόσπασμα]
«Και μετα όλα άλλαξαν»
Είχε περάσει μία βδομάδα.
Μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας.
Γάμος. Χωρισμός. Απώλεια. Θάνατος.
Όλα γύριζαν γύρω μου. Μέσα μου. Ένιωθα πληγωμένη με όλους τους πιθανούς τρόπους που μπορεί να τσακίσει μια ψυχή. Περπατούσα σαν υπνωτισμένη. Δούλευα μηχανικά. Δεν έτρωγα. Κοιμόμουν μια ώρα το βράδυ και μετά βολόδερνα στο άδειο μου δωμάτιο, κόβοντας βόλτες πάνω κάτω. Με το χέρι μου να πλέκει και να ξεπλέκει την αλυσίδα με το δαχτυλίδι στον λαιμό μου. Με το μυαλό μου να παίζει και να ξαναπαίζει τα τελευταία λόγια του Γκόραν.
Έψαχνα να βρω μια δικαιολογία για όσα μου συνέβαιναν. Δεν υπήρχε.
Τα πάντα κατέρρεαν κι εγώ ήμουν ανίκανη να τα σταματήσω. Άχρηστη για να βρω μια λύση.
Δεν έκλαιγα.
Οι νεκροί δεν κλαίνε.
Και ήμουν νεκρή.
Συνέχιζα να αναπνεύω και να κινούμαι. Αλλά δε ζούσα. Ήμουν ένα ανδρείκελο. Έδειχνα ζωντανή και προσποιούμουν πως όλα ήταν εντάξει.
Αλλά δεν ήταν.
[...] Ο λαιμός μου έφραζε από τα δάκρυα. Η φωνή μου πνιγόταν στα αναφιλητά. [...] Έτρεχα σαν κυνηγημένη στο δωμάτιό μου. Κατέρρεα με την πλάτη μου να σέρνεται στην πόρτα και τον πόνο να τρώει τα σωθικά μου.
Αλλά δεν έκλαιγα.
Είχα χάσει την ικανότητα να αισθάνομαι κάτι πέραν του ψυχικού πόνου. Το σώμα μου είχε αχρηστεύσει όλες τις λειτουργίες εκδήλωσης συναισθήματος. Δεν τις χρειαζόμουν. Δεν ήξερα τι να τις κάνω, πώς να τις αξιοποιήσω.
Κενό.
Όχι.
Πόνος.
Ένας διαολεμένος πόνος γινόταν κενό και γέμιζε το άδειο μου σώμα. Θλίψη άδειαζε στην καρδιά μου. Εγκατάλειψη στάλαζε στη σκέψη μου.
Έχανα τον εαυτό μου.
Και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το αποτρέψω.
Ήμουν στο μαγαζί. Ο Μάικ δεν είχε έρθει. Ήμασταν κλειστά, αλλά λόγω των παραλαβών του Σαββάτου έπρεπε κάποιος να τις ταξινομήσει. Προσφέρθηκα. Ο Μάικ δεν έφερε αντίρρηση. Ήξερε πως δεν ήμουν καλά. Δε χρειαζόταν να είναι κανείς μάγος, για να καταλάβει πως παρέπαια. Διαλυόμουν. Πέθαινα.
Άνοιγα κούτες. Τσέκαρα τιμολόγια. Ο Robbie Williams τραγουδούσε το Feel. Γέμιζα τα σταντ και… Δεν έβλεπα. Tα πάντα ήταν θολά. Τα μάτια μου σκεπάζονταν από τις κουρτίνες της θλίψης κι είχα συνηθίσει να μη βλέπω καθαρά.
Πότε είδα καθαρά τελευταία φορά; Πότε έπραξα με την καρδιά κι όχι με τη λογική;
Δεν ήξερα. Είχα χάσει τον λογαριασμό εδώ και μήνες. Χρεωμένη ψέματα. Πιστωμένη αμαρτίες. Δανεισμένη χρόνο κι ευκαιρίες. [...] Όσα θεωρούσα κεκτημένα σκόρπισαν στο φύσημα του ανέμου. Κι εγώ έμεινα πίσω. Ακίνητη. Σιωπηλή. Μαρμαρωμένη στον χρόνο. Να τα βλέπω να χάνονται. Γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου; [...]
Η Melissa Etheridge ξεκίνησε να τραγουδάει το Like the way I do. Το μυαλό μου καθάρισε.
ΑΠΩΛΕΙΑ
Γάμος. Χωρισμός. Θάνατος. Όλα οδηγούσαν στην απώλεια… [...]
Ποιον άντεχα να χάσω, αλλά να συνεχίσω να ζω; Ποιος μου είχε γίνει απαραίτητος;
Ποιον αγαπούσα τελικά;
Ήταν απλό. Δε χρειαζόταν σκέψη. Μόνο το θάρρος να το παραδεχτώ και να κάνω κάτι για να τον κρατήσω στη ζωή (μου).
[...] Μάζεψα τα χαρτιά και τις άδειες κούτες. Βγήκα από το μαγαζί. «Οι δύσκολες αποφάσεις πονάνε περισσότερο εσένα που τις παίρνεις από το άτομο που αφορούν» έλεγε ο Ρόμπερτ. «Οι δύσκολες αποφάσεις είναι οι σωστές αποφάσεις» έλεγε ο Koi.
Ίσως είχαν δίκιο κι οι δύο. Ίσως κανείς τους.
Είχε περάσει μία βδομάδα.
Μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας.
Γάμος. Χωρισμός. Απώλεια. Θάνατος.
Όλα γύριζαν γύρω μου. Μέσα μου. Ένιωθα πληγωμένη με όλους τους πιθανούς τρόπους που μπορεί να τσακίσει μια ψυχή. Περπατούσα σαν υπνωτισμένη. Δούλευα μηχανικά. Δεν έτρωγα. Κοιμόμουν μια ώρα το βράδυ και μετά βολόδερνα στο άδειο μου δωμάτιο, κόβοντας βόλτες πάνω κάτω. Με το χέρι μου να πλέκει και να ξεπλέκει την αλυσίδα με το δαχτυλίδι στον λαιμό μου. Με το μυαλό μου να παίζει και να ξαναπαίζει τα τελευταία λόγια του Γκόραν.
Έψαχνα να βρω μια δικαιολογία για όσα μου συνέβαιναν. Δεν υπήρχε.
Τα πάντα κατέρρεαν κι εγώ ήμουν ανίκανη να τα σταματήσω. Άχρηστη για να βρω μια λύση.
Δεν έκλαιγα.
Οι νεκροί δεν κλαίνε.
Και ήμουν νεκρή.
Συνέχιζα να αναπνεύω και να κινούμαι. Αλλά δε ζούσα. Ήμουν ένα ανδρείκελο. Έδειχνα ζωντανή και προσποιούμουν πως όλα ήταν εντάξει.
Αλλά δεν ήταν.
[...] Ο λαιμός μου έφραζε από τα δάκρυα. Η φωνή μου πνιγόταν στα αναφιλητά. [...] Έτρεχα σαν κυνηγημένη στο δωμάτιό μου. Κατέρρεα με την πλάτη μου να σέρνεται στην πόρτα και τον πόνο να τρώει τα σωθικά μου.
Αλλά δεν έκλαιγα.
Είχα χάσει την ικανότητα να αισθάνομαι κάτι πέραν του ψυχικού πόνου. Το σώμα μου είχε αχρηστεύσει όλες τις λειτουργίες εκδήλωσης συναισθήματος. Δεν τις χρειαζόμουν. Δεν ήξερα τι να τις κάνω, πώς να τις αξιοποιήσω.
Κενό.
Όχι.
Πόνος.
Ένας διαολεμένος πόνος γινόταν κενό και γέμιζε το άδειο μου σώμα. Θλίψη άδειαζε στην καρδιά μου. Εγκατάλειψη στάλαζε στη σκέψη μου.
Έχανα τον εαυτό μου.
Και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το αποτρέψω.
Ήμουν στο μαγαζί. Ο Μάικ δεν είχε έρθει. Ήμασταν κλειστά, αλλά λόγω των παραλαβών του Σαββάτου έπρεπε κάποιος να τις ταξινομήσει. Προσφέρθηκα. Ο Μάικ δεν έφερε αντίρρηση. Ήξερε πως δεν ήμουν καλά. Δε χρειαζόταν να είναι κανείς μάγος, για να καταλάβει πως παρέπαια. Διαλυόμουν. Πέθαινα.
Άνοιγα κούτες. Τσέκαρα τιμολόγια. Ο Robbie Williams τραγουδούσε το Feel. Γέμιζα τα σταντ και… Δεν έβλεπα. Tα πάντα ήταν θολά. Τα μάτια μου σκεπάζονταν από τις κουρτίνες της θλίψης κι είχα συνηθίσει να μη βλέπω καθαρά.
Πότε είδα καθαρά τελευταία φορά; Πότε έπραξα με την καρδιά κι όχι με τη λογική;
Δεν ήξερα. Είχα χάσει τον λογαριασμό εδώ και μήνες. Χρεωμένη ψέματα. Πιστωμένη αμαρτίες. Δανεισμένη χρόνο κι ευκαιρίες. [...] Όσα θεωρούσα κεκτημένα σκόρπισαν στο φύσημα του ανέμου. Κι εγώ έμεινα πίσω. Ακίνητη. Σιωπηλή. Μαρμαρωμένη στον χρόνο. Να τα βλέπω να χάνονται. Γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου; [...]
Η Melissa Etheridge ξεκίνησε να τραγουδάει το Like the way I do. Το μυαλό μου καθάρισε.
ΑΠΩΛΕΙΑ
Γάμος. Χωρισμός. Θάνατος. Όλα οδηγούσαν στην απώλεια… [...]
Ποιον άντεχα να χάσω, αλλά να συνεχίσω να ζω; Ποιος μου είχε γίνει απαραίτητος;
Ποιον αγαπούσα τελικά;
Ήταν απλό. Δε χρειαζόταν σκέψη. Μόνο το θάρρος να το παραδεχτώ και να κάνω κάτι για να τον κρατήσω στη ζωή (μου).
[...] Μάζεψα τα χαρτιά και τις άδειες κούτες. Βγήκα από το μαγαζί. «Οι δύσκολες αποφάσεις πονάνε περισσότερο εσένα που τις παίρνεις από το άτομο που αφορούν» έλεγε ο Ρόμπερτ. «Οι δύσκολες αποφάσεις είναι οι σωστές αποφάσεις» έλεγε ο Koi.
Ίσως είχαν δίκιο κι οι δύο. Ίσως κανείς τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου