Άποψη: Το πιο σκοτεινό δωμάτιο - Johan Theorin

 H παρακάτω άποψη αναρτήθηκε στην ομάδα μας από τον Πέτρο Χατζησωτηρίου

Άλλος ένας Σουηδός συγγραφέας Αστυνομικής Λογοτεχνίας, άλλο ένα noir. 

Φυσικά κι αυτό βραβευμένο και φυσικά κι αυτό μοσχοπουλημένο ανά τον κόσμο. Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς, ήδη από τον τίτλο και το εξώφυλλο υποπτεύεται κανείς (κι αποδεικνύεται βάσιμα τελικά) το θέμα του βιβλίου.

 Το βιβλίο του Γιούαν Τεορίν πάσχει σε πολλά σημεία. Κατ' αρχάς δεν αναπτύσσει κανέναν χαρακτήρα. Απλά παρατίθενται και παρακολουθούμε την εξέλιξη της (όποιας) δράσης τους. Ελλείψει πλούσιας πλοκής η αφήγηση γίνεται γραμμική, το βάρος μετατοπίζεται σε ανούσιες περιγραφές με αποτέλεσμα οι 531 σελίδες του έργου να φαντάζουν πλέον πολλές. 

Χρησιμοποιεί ενοχλητικά πολύ την αργκό βωμολοχία. Δεν ξέρουμε βέβαια αν αυτό οφείλεται στον συγγραφέα ή τον μεταφραστή (η μετάφραση έγινε από τα Αγγλικά κι όχι από τα Σουηδικά), αλλά δεδομένου ότι ο Λύο Καλοβυρνάς είναι γνωστή αξία στην επιτυχημένη μετάφραση η πλάστιγγα της ευθύνης μάλλον γέρνει προς τον Τεορίν. Επίσης το βιβλίο πάσχει εμφανώς στην επιμέλεια (ορθογραφικά λάθη, διάλογοι όπου χάνεις το ποιος μιλάει κλπ).

Όσο προχωράει η ανάγνωση σου δημιουργείται η αίσθηση ότι ο συγγραφέας διακατέχεται από κάποιο ακατανόητο άγχος να ρίξει όλα τα "υλικά" που συνθέτουν ένα best seller, πολλούς χαρακτήρες, δευτερεύουσες παράλληλες ιστορίες, ιστορικά flash back, την απαραίτητη ανατροπή (μόνο που από πριν τα μισά του βιβλίου την έχεις καταλάβει κι απλά περιμένεις την επιβεβαίωση), ερωτικές σκηνές με σχεδόν πορνογραφική περιγραφή. 

 Μόνο που όπως αν ρίξεις σε ένα μπολ νερό, αλεύρι, ζάχαρη και γάλα δεν έχεις αυτομάτως ένα κέικ, έτσι κι εδώ τα υλικά είναι όλα παρόντα αλλά το αποτέλεσμα είναι μάλλον φτωχό.
 

Συμπερασματικά, οι φίλοι της Αστυνομικής Λογοτεχνίας θα βρουν άλλο ένα βιβλίο να πλουτίσουν τη συλλογή τους. 

Όλοι οι υπόλοιποι μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτό.
 

 3/5

_______

Το βιβλίο μπορείτε να το βρείτε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο