Αυτή την εβδομάδα στο Bookaholic Thoughts, στη στήλη των εβδομαδιαίων συνεντεύξεων, φιλοξενούμε το συγγραφέα Βαγγέλη Γιαννίση.
Βαγγέλη, καλώς ήρθες στο Bookaholic, στην ενότητα των εβδομαδιαίων συνεντεύξεων μας.
B.T. Πότε ξεκινήσες να γράφεις και ποιο ηταν το έναυσμα;
Έναυσμα ήταν η βαρεμάρα! Πάμε πίσω στο 2011. Ήμουν ένας φαντάρος που βαριόταν ΠΟΛΥ και είχε εξίσου πολύ χρόνο για σκότωμα, οπότε άρχισα να σκαρώνω ιστορίες σε ένα τετράδιο. Αργότερα, όταν έφυγα για Σουηδία, το γράψιμο έγινε ένας τρόπος αποσυμπίεσης από την καθημερινή ρουτίνα. Ήταν μία εποχή που οι μόνες ελληνικές λέξεις που “μιλούσα” ήταν αυτές που έγραφα, οπότε η δυνατότητα να εκφράζομαι στην μητρική μου γλώσσα ήταν λυτρωτική.
B.T. Πώς βρίσκεις τις ιδέες σου; Από πού αντλείς την έμπνευσή σου;
Υπάρχει κάποιο μέρος, αντικείμενο, τραγούδι ή όλα αυτά μαζί, που πυροδοτεί την έμπνευση σου για συγγραφή;
B.T. Τι γνώμη έχεις για τη συλλογική συγγραφή και την παράλληλη λογοτεχνία;
Είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, το οποίο για να λειτουργήσει χρειάζεται ανθρώπους, οι οποίοι μπορούν να σκεφτούν σαν να είναι ένας. Θαυμάζω τους συγγραφείς που έχουν τα κότσια να το τολμήσουν, πρώτα απ’ όλα, επειδή βάζουν χαλινάρι στο εγώ τους και δέχονται παρεμβάσεις από άλλους τη στιγμή της δημιουργίας.
B.T. Έχεις στο ενεργητικό σου τρια βιβλία, "Το Μίσος", "Το Κάστρο", και πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε "Ο χορός των νεκρών", τα οποία κατατάσονται στην αστυνομική λογοτεχνία, έχοντας και τα τρία βιβλία ως κεντρικό ήρωα τον επιθεωρητή Άντερς, με διαφορετική ομως κάθε φορά υπόθεση.
Θα' θελες να μας πεις επιγραμματικά κατι και για τα τρια σου βιβλία και ποια η πηγή έμπνευσης τους;
Επίσης, υπάρχουν μεσα στα βιβλία σου, κάποια μηνύματα που επιδιώκεις να 'περάσεις' στους αναγνώστες σου και σε ποιό είδος αναγνωστικού κοινού, απευθύνεσαι μέσα από το έργα σου;
Με τον Χορό των νεκρών ολοκληρώνεται η πρώτη τριλογία του Έρεμπρο, η οποία ξεκίνησε με το Μίσος και συνέχισε με το Κάστρο. Θα έλεγα πως και τα τρία βιβλία είναι αρκετά διαφορετικά, παρά τη σύνδεση που υπάρχει ανάμεσά τους: το Μίσος είναι ένα αστυνομικό θρίλερ, ενώ το Κάστρο κινείται περισσότερο στα όρια του whodunnit και του hardboiled. Ο Χορός των νεκρών, από την άλλη, παίζει περισσότερο με την ψυχολογία των χαρακτήρων -και των αναγνωστών.
Η έμπνευση για κάθε βιβλίο έχει έρθει με διαφορετικό τρόπο. Για το Μίσος, έμπνευση ήταν η πόλη. Θυμάμαι την πρώτη φορά που με κατάπιε το κόκκινο χρώμα των σπιτιών στο Βαντσέπιν, ή την πρώτη φορά που είδα το Έρεμπρο από ψηλά, από τον πύργο Σβάμπεν και σκεφτόμουν ότι ήθελα να μοιραστώ και με άλλους τα συναισθήματα που μου προκαλούσαν. Ήθελα να γνωρίσω και σε άλλους αυτή την πόλη. Στο Μίσος, περισσότερο από όλα τα βιβλία, η πόλη είναι παρούσα, η πόλη πρωταγωνιστεί μαζί με τον Άντερς. Έμπνευση για το Κάστρο ήταν μία πραγματική ιστορία, η οποία συνέβη στην Οκλαχόμα. Ξεκίνησε ως δημιουργική άσκηση: πώς μπορώ να μετατρέψω ένα φαινομενικά αθώο και απλό περιστατικό σε ένα έγκλημα με βαθιές ρίζες; Στο Κάστρο, πρωταγωνιστής είναι η υπόθεση. Στον Χορό των νεκρών, η έμπνευση ήρθε από έναν άνθρωπο, στον οποίο βασίστηκε ο Σαμαήλ. Είναι το πιο “εσωτερικό” βιβλίο από τα τρία, μιας και εδώ κυριαρχούν οι χαρακτήρες, αναπτύσσονται, σκεπάζουν τα πάντα. Παίζουν ακόμη και με τον αναγνώστη. Τόπος, γεγονότα, άνθρωποι. Οι πηγές των ιδεών.
Τώρα, όσον αφορά τα μηνύματα, δεν είναι κάτι που επιδιώκω. Φυσικά και υπάρχουν κάποια “easter eggs” (ειδικά στον Χορό) που περιμένουν κάποιον αναγνώστη να τα ανακαλύψει. Φυσικά και τρίβω τα χέρια μου στην προοπτική να γράψω μία σκηνή-κρεμμύδι, με πολλά επίπεδα, τα οποία ο αναγνώστης μπορεί να τα ξεφλουδίσει. Και το πιο συναρπαστικό είναι πως ο κάθε αναγνώστης μπορεί να τα ξεφλουδίσει διαφορετικά! Μου αρέσει να παίζω με τα είδη. Μου αρέσει να προσθέτω νέα στοιχεία στα βιβλία μου, ώστε να διευρύνεται και το αναγνωστικό κοινό.
Β.Τ. Ζείς σε μια Σκανδιναβική χώρα που έχει μια "ιστορία" στα αστυνομικά μυθιστορηματα, έχεις ξεχωρίσει κάποιους συγγραφείς; και αν ναι, εχεις επιρροές της γραφής τους;
Είναι κοινό μυστικό πως λατρεύω (από Σκανδιναβούς) τους Νέσμπε, Νταλ, Μπγερκ, Στόλεσεν, ενώ ο πιο πρόσφατος λογοτεχνικός μου έρωτας είναι ο Στέφαν Άνεμ. Πιστεύω πως γράφουμε ό,τι διαβάζουμε, οπότε βρίσκω λογικό να έχω επηρεαστεί από αυτούς στον τρόπο γραφής. Είναι αυτό κάτι που γίνεται σκόπιμα; Όχι. Αυτό που γίνεται σκόπιμα, ωστόσο, είναι η προσπάθεια να πάω ένα βήμα παραπέρα την κληρονομιά τους και να προσθέσω τα δικά μου στοιχεία στο είδος.
Β.Τ. Ποιο είναι το μυστικό για να κερδίσει ένας συγγραφέας, που ασχολείται με την αστυνομική λογοτεχνία, έναν αναγνώστη;
Να είναι ειλικρινής μαζί του. Ένα βιβλίο αστυνομικής λογοτεχνίας είναι μία υπόσχεση: ο συγγραφέας υπόσχεται στον αναγνώστη πως θα του πει μία ιστορία που (αν όλα πάνε καλά) θα τον βάλει στη θέση του ερευνητή, θα τον κάνει να αισθανθεί τον κίνδυνο, να δραπετεύσει από την πραγματικότητα. Ο κίνδυνος, ωστόσο, ο συγγραφέας να αφηγηθεί τερατολογίες στην προσπάθεια να δημιουργήσει μία ιστορία, είναι μεγάλος. ΟΚ, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα είναι μυθιστόρημα, δεν είναι πραγματικότητα, ωστόσο πιστεύω πως πρέπει να υπάρχει μία ρεαλιστικότητα. Κυρίως στη λύση της υπόθεσης.
Β.Τ. . Εκτος, από το είδος που γράφεις, σαν συγγραφέας αλλά και ως αναγνώστης, ποιο είδος λογοτεχνίας σου αρέσει περισσότερο; (διήγημα, νουβέλα ή μυθιστόρημα)
Ποιο είδος μυθιστορήματος; (αισθηματικό,ιστορικό, τρόμου, ψυχολογικού θρίλερ η φαντασίας)
Γενικά, προτιμώ το μυθιστόρημα, αν και τώρα τελευταία δείχνω μία προτίμηση σε non-fiction βιβλία: δοκίμια, βιογραφίες και true crime βιβλία. Φέτος, λόγω του εξαιρετικού arrival, διάβασα και αρκετά sci-fi διηγήματα, αλλά και πάλι, όχι όσο θα ήθελα. Αλλά, υπάρχει και το καλοκαίρι.
Β.Τ. Τελευταία βλέπουμε άνοδο της λογοτεχνίας του φανταστικού και του τρόμου. Ποια είναι η άποψη σου;
Χαίρομαι που βλέπω και τα δύο είδη να αναδεικνύονται περισσότερο στην Ελλάδα. Στο fantasy, για παράδειγμα, ο Κασκαβέλης με τα δύο βιβλία του έκανε πραγματική τομή. Η Μουστοπούλου γράφει μία εξαιρετικά δημοφιλή τριλογία, ενώ αν ο Κεραμίδας βγάλει τη συνέχεια του Κορακιού σε Άλικο φόντο, θα κάνω τούμπες. Όσον αφορά τη λογοτεχνία τρόμου, ο Κέλλης στην Ελλάδα είναι Η λογοτεχνία τρόμου. Έχει μία φανταστική εξέλιξη από το Φως μέσα μου μέχρι τη Σκιά στο σπίτι και πιστεύω πως θα εξελιχθεί κι άλλο.
Β.Τ. Σαν δημιουργός παθαίνεις ποτε συγγραφική αφλογιστία και σαν αναγνώστης αναγνωστική ύφεση; Κι αν «ναι», πώς τα ξεπερνάς;
Παθαίνω, όταν γράφω άναρχα, δίχως πρόγραμμα. Το γράψιμο είναι δουλειά, δεν μπορεί να γίνεται όποτε μας “έρθει η έμπνευση”. Θέλει ωράριο, θέλει ρουτίνα, θέλει καθημερινή ενασχόληση. Το writer’s block έρχεται είτε αν βαριέσαι, ή αν δεν ξέρεις πού θες να οδηγήσεις την ιστορία σου. Η λύση είναι “εύκολη”: πρόγραμμα. Αν θες να γράψεις, πρέπει να πιέσεις τον εαυτό σου να γράψει.
Ως αναγνώστης, υπάρχουν περίοδοι που απλά δεν θέλω να ανοίξω βιβλίο, συνήθως όταν γράφω ή όταν κάνω binge watching μία σειρά.
Β.Τ. Σε επηρεάζουν οι κριτικές-θετικές η αρνητικές- των αναγνωστών σου;
Πως αντιδράς στην κριτική, ή οποία ενδεχομένως να'ναι και αρνητική, αλλά πάντα καλοπροαίρετη;
Είναι ένα κομμάτι της δουλειάς που έχω εκλογικεύσει. Ένα βιβλίο δεν γίνεται να αρέσει σε όλους. Οι σχέσεις αναγνωστών με τα βιβλία είναι σαν τις διαπροσωπικές σχέσεις: κάποιοι άνθρωποι ταιριάζουν, άλλοι όχι. Αν δεν ταιριάζουν, αυτό δεν σημαίνει πως κάποιος τους έχει απαραίτητα πρόβλημα. Απλά δεν ταιριάζουν. Και ορισμένες κριτικές μπορεί να αποδειχθούν χρυσός, αν ξεγυμνώσουν αδυναμίες που δεν τις είχε δει ο συγγραφέας. Μερικές φορές για να κερδίσεις, να βελτιωθείς, θα πρέπει πρώτα να χάσεις, να αποδεχθείς την ήττα και να κατανοήσεις τις αδυναμίες σου.
Β.Τ. Μουσική και λογοτεχνία πως συνδέονται και πόσο αλληλοεξαρτώμενες μορφές τέχνης είναι;
Γράφω πάντα ακούγοντας μουσική, οπότε για μένα, τουλάχιστον, υπάρχει άμεση εξάρτηση. Και η μουσική, έστω και έμμεσα, είναι ένα είδος λογοτεχνίας. Το ίδιο φαίνεται να πιστεύει και η Σουηδική Ακαδημία, η οποία έδωσε το Νόμπελ λογοτεχνίας στον Μπομπ Ντίλαν.
Α) Άν "Ο χορός των νεκρών" ήταν τραγούδι ποιο θα ήταν ; Το Låt oss ta allt från varandra των Shining.
Β)Αν ηταν χρώμα; Γκρι.
Γ) Αν ηταν γεύση; Η μεταλλική γεύση του αίματος.
Β.Τ. Ενυπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία, στα βιβλία σου;
Κυρίως αναφορές σε ταινίες, βιβλία ή μουσική που μου αρέσει.
Β.Τ. Τι σημαίνει για σενα η συγγραφή; Και ποιο είναι το πρόγραμμα που ακολουθείς όταν γράφεις;
Παίρνει διαφορετική διάσταση η καθημερινότητά σου όσο διαρκεί η συγγραφη; Πόσο χρόνο καθημερινά χρησιμοποιείς;
Συγγραφή σημαίνει λύτρωση.
Ακολουθώ αυστηρό πρόγραμμα. Ξεκινώ με μία σχετικά χαλαρή περίοδο, όπου δημιουργείται ο σκελετός του βιβλίου. Χρησιμοποιώ αρκετές τεχνικές από το σινεμά, μιας και μου αρέσει να ζωγραφίζω πλάνα από σκηνές. Τις οπτικοποιώ καλύτερα έτσι. Αφού τελειώσει αυτό το κομμάτι, όποτε κρίνω πως θα έχω τον χρόνο να δουλέψω απερίσπαστος, περνάω στο κομμάτι της συγγραφής. Στη χειρωνακτική εργασία. Προσπαθώ κάθε μέρα να γράψω 1000 με 2000 λέξεις, οπότε ο χρόνος που χρειάζεται ποικίλλει. Απολαμβάνω, ωστόσο, κάθε λεπτό.
Β.Τ. .Έχεις ασχοληθεί χρόνια με τη μετάφραση και συνεχίζεις να ασχολείσαι. Θεωρείς ότι ένας μεταφραστής είναι ένας εν δυνάμει συγγραφέας;
Προτιμάς τον ρόλο του μεταφραστή ή του συγγραφέα που σου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία;
Σίγουρα. Η μετάφραση είναι μία διαδικασία στην οποία ο μεταφραστής προσπαθεί να ανακαλύψει τη φωνή του συγγραφέα. Πολλές φορές, η διαδικασία αυτή τον βοηθάει να ανακαλύψει και τη δική του φωνή. Μιας και ξεκίνησα από το ρόλο του συγγραφέα, θα προτιμήσω αυτόν, δίχως να υποτιμήσω καθόλου τη μετάφραση, την οποία αγαπώ πραγματικά. Δίχως αυτή, δεν θα μπορούσα να εξελιχθώ όσο θα ήθελα.
Β.Τ. Μεσα σε λίγες γραμμές περιέγραψε μας τον εαυτό σου, τα μειονεκτήματα/πλεονεκτήματα που σε βοηθούν ή εμποδίζουν για να γράψεις και πώς σου αρέσει να περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου.
Είμαι ένα άγχος πάνω σε δύο πόδια. Αυτό άλλες φορές με παρακινεί και άλλες φορές με εμποδίζει να γράψω. Όταν δεν δουλεύω, δεν γράφω ή διαβάζω, σίγουρα θα βλέπω είτε κάποια σειρά ή ταινία. Οι Αμερικανοί νομίζω θα με έλεγαν average Joe.
Β.Τ. Πόσο οργανωμένη είναι η βιβλιοθήκη σου; Μπορείς να βρείς εύκολα, ένα βιβλίο άμα το ψάχνεις; Επίσης προσέχεις τα βιβλία σου ή τα τσακίζεις, τα υπογραμμίζεις σε σημεία που σε ενδιαφέρουν και σημειώνεις πάνω σ' αυτά;
Θα έλεγα πως είναι αρκετά οργανωμένη. Προσπαθώ να διατηρώ τα βιβλία μου σε όσο το δυνατόν καλύτερη κατάσταση. Αποφεύγω να τα τσακίζω ή να γράφω πάνω τους.
Β.Τ. Εκτός απο τη συγγραφή, διαβάζεις; και ποιο είδος σου αρέσει ως αναγνώστης; Διαβάζεις και ελληνική και ξένη λογοτεχνία;
Η αστυνομική λογοτεχνία είναι η αγαπημένη μου -έκπληξη! Μέχρι πρόσφατα διάβαζα σχεδόν αποκλειστικά ξένη λογοτεχνία, είναι η αλήθεια, ωστόσο τον τελευταίο καιρό έχουν μπει και Έλληνες συγγραφείς στη βιβλιοθήκη μου -όχι με εθνικό κριτήριο (προσωπικά δεν μου αρέσει να χωρίζω τη λογοτεχνία σε ελληνική και ξενόγλωσση, άλλωστε), αλλά με ποιοτικό: είχα την ευκαιρία να διαβάσω μερικά εξαιρετικά βιβλία, των οποίων οι συγγραφείς τυγχάνει να είναι Έλληνες.
Β.Τ.Ποιο είναι το κριτήριο επιλογής ενός βιβλίου, για τον Βαγγέλη;
Ο συγγραφέας; η υπόθεση, το εξώφυλλο; οι κριτικές στο internet μέσω blog η σε βιβλιοφιλικές ομάδες /σελίδες στο Facebook;
Σίγουρα ο συγγραφέας παίζει ρόλο στην επιλογή. Θα ακολουθήσω τους αγαπημένους μου. Συνήθως ακολουθώ και προτάσεις φίλων, τουλάχιστον όσων ξέρουν το γούστο μου.
Β.Τ.Αυτόν τον καιρό, "ταξιδεύεις" με κάποιο βιβλιο; Εισαι αργός η γρήγορος αναγνώστης;
Διαβάζω την “Πρηνή θέση του σκοπευτή” του Μανσέτ. Ανάλογα με τον φόρτο εργασίας αυξομοιώνεται και ο ρυθμός ανάγνωσης.
Β.Τ. Απ' ο,τι διαβάσαμε η σύλληψη της ιδέας του επιθεωρητή Άντερς, έγινε στη διάρκεια ενος ταξιδιού σου με Τρένο, μεταξύ ανάγνωσης κάποιου βιβλίου και μουσικής στο mp3. Αυτο σημαίνει πως έχεις την συνήθεια ορισμένων συγγραφέων να εμπνέονται οταν κάνουν διαδρομές, οπου "μαζι με το σώμα ταξιδεύει και η ψυχή στη χώρα της φαντασίας δημιουργώντας νέες ιστορίες;"
Σαφέστατα! Βλέπω τις διαδρομές με τα λεωφορεία ή τα τρένα ως μία καλή ευκαιρία για δημιουργικές ασκήσεις. Άλλωστε, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα ενώ ταξιδεύεις.
Και σαν αναγνώστης, εχεις τη συνήθεια των περισσότερων βιβλιόφιλων, οπου παντού και πάντα ( τρένα, μετρό, περπάτημα) κουβαλούν ενα βιβλίο.
Είναι μία συνήθεια που δεν κόβεται. Και ευτυχώς που υπάρχουν τα ebooks κι έτσι μπορώ να κουβαλάω μπόλικα στο κινητό μου.
Β.Τ. Γράφεις, κάτι καινούργιο, αυτην την περίοδο; Αν ναι, ποτέ πρόκειται να το δούμε;
Βρίσκομαι ακόμα στο στάδιο της έρευνας, οπότε είναι ακόμη πολύ νωρίς για να κάνω πρόβλεψη.
Β.Τ. Πιστεύεις πως το διαδίκτυο βοηθά τους νέους δημιουργούς, μέσα από ομάδες, σελίδες και συμβάλλει καταλυτικά στην προώθηση της λογοτεχνίας και ποίησης ;
Που σταματά η ατομική παρουσίαση έργων ενός συγγραφέα και που γίνεται κατάχρηση ξεπερνώντας τα όρια της αυτοπροβολής;
Το διαδίκτυο έδωσε σε δημιουργούς πρόσβαση στο αναγνωστικό κοινό, δίχως τη μεσολάβηση των εκδοτικών. Υπάρχει κόσμος που γράφει ακατάπαυστα σε φόρουμ, βελτιώνεται μέσω της εξάσκησης, ακούει συμβουλές, μαθαίνει να ακούει κριτική, έχει την ευκαιρία να εκφραστεί. Ζούμε σε μία πραγματικά σπουδαία εποχή.
Τώρα, τα όρια πιστεύω πως τα θέτει το κοινό - αλλά και η κοινή λογική. Θέλω να πιστεύω πως ο καθένας έχει μέσα του ένα ανθρωπάκι, το οποίο του λέει πότε το παρακάνει.
Β.Τ. Βαγγέλη, πιστεύεις, πως ενας συγγραφέας πρέπει να ζει έντονα και ακραία για να εμπνευστεί; Μια πληκτική ζωή τι επίδραση μπορεί να έχει στο έργο του; Μόνο τα ρίσκα, οι εναλλαγές ή ο πόνος τροφοδοτούν την έμπνευση;
Αν κρίνω από τον εαυτό μου, όχι. Το πιο ακραίο πράγμα που έχω κάνει είναι να φάω ένα scandal chocolate orgy μετά τα μεσάνυχτα, ενώ κάνω διατροφή. Η έμπνευση είναι εσωτερική, το ίδιο και η ανάγκη για έκφραση.
Β.Τ. Σε ποια ηλικία ξεκίνησες να διαβάζεις; Και Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο;
Επίσης, υπάρχει κάποιος λογοτέχνης που σε επηρέασε και θαυμάζεις; η κάποιο βιβλίο-σταθμός που επηρέασε την σκέψη και ζωή σου και κατα συνέπεια την συγγραφή σου;
Ξεκίνησα αρκετά νωρίς. Αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να ήταν ένα βιβλίο από τη σειρά των Πέντε λαγωνικών. Πάνε, βέβαια, καμιά εικοσαριά χρόνια από τότε, οπότε ίσως η μνήμη μου να με απατά.
Μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί κάποιο βιβλίο που να επηρεάσει τη σκέψη ή τη ζωή μου. Ο Κατά Γκαρπ κόσμος, του Τζον Έρβινγκ, ωστόσο, ήταν το πρώτο βιβλίο που με έκανε να σκεφτώ πως θα ήθελα να γράψω. Βέβαια, πέρασαν κάμποσα χρόνια μέχρι να το κάνω.
Β.Τ. Σαν νέος συγγραφέας, πιστέυεις πως στην χώρα μας, δίνονται οι κατάλληλες ευκαιρίες σε νέους δημιουργούς να αναδείξουν το ταλέντο τους; Οι παλιοί συγγραφείς βοηθούν τους νέους; Που σταματά η ευγενής άμιλλα και που αρχίζει ο ανταγωνισμός;
Και ναι και όχι. Σίγουρα υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες, σε σύγκριση με το παρελθόν. Κάποιοι μπορεί να πουν ότι οι ευκαιρίες είναι λιγοστές. Όποιον και να ρωτήσεις, θα ακούσεις διαφορετική άποψη.
Μέχρι στιγμής δεν έχω συναντήσει κάποιον παλαιότερο συγγραφέα που να μην με έχει βοηθήσει ή να με έχει ανταγωνιστεί. Και πάλι, αυτή είναι η δική μου εμπειρία και ίσως να μην αντικατοπτρίζει την εμπειρία άλλων.
Β.Τ. Αν κάποιος αναγνώστης, θέλει να επικοινωνήσει μαζί σου, με ποιον τροπο θα μπορούσε και από που μπορεί να αποκτήσει το βιβλίο σου.
O Χορός των νεκρών κυκλοφορεί σε όλη την Ελλάδα, ωστόσο όποιος θέλει μπορεί να το παραγγείλει και μέσω διαδικτύου.
Β.Τ.Ας κλείσουμε με ένα αγαπημένο σου απόσπασμα, απόφθεγμα η ποίημα. Το απόσπασμα, μπορεί να είναι και δικό σου.
“In the morning I get out of bed, I brush
my teeth, I wash my face, I get dressed in the clothes I like best.
I want to be good to myself.”
-Matthew Dickman
Β.Τ.Σ'ευχαριστουμε παρα πολύ, για το χρόνο που αφιέρωσες στην ομάδα μας.
Καλοτάξιδο και το τρίτο σου βιβλίο και κάθε επιτυχία στην συγγραφική πορεία σου καθώς και σε ο,τι δημιουργείς.
©Νάντια Βαβάση για το Bookaholic Thoughts®
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Λίγα λόγια για το νέο βιβλίο του Βαγγέλη Γιαννίση
Με φόντο μια Σκανδιναβία παγωμένη, ο επιθεωρητής Άντερς φτάνει στα ίχνη ενός πληρωμένου δολοφόνου, ο οποίος έχει επιστρέψει στο Έρεμπρο για να πάρει εκδίκηση. «Θα συνεπάρει τους αναγνώστες του Jo Nesbo και του Henning Mankell» - Δημήτρης Καραθάνος, ATHENS VOICE
To Βιβλίο
Σε αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας ρίχνει περισσότερο φως στο παρελθόν του πρωταγωνιστή Άντερς Οικονομίδη, εξελίσσοντας περισσότερο τον μύθο που άρχισε να συντίθεται στα δύο προηγούμενα βιβλία του Το μίσος και Το κάστρο.
Οπισθόφυλλο
Ένας άντρας επιστρέφει στο Έρεμπρο, σχεδόν τριάντα χρόνια αφότου έφυγε από τη γενέτειρά του, αποφασισμένος να φέρει εις πέρας μια τελευταία αποστολή. Μερικές ώρες αργότερα το κατακρεουργημένο σώμα ενός άλλου άντρα βρίσκεται στα παγωμένα νερά του ποταμού Σβαρτόν. Σύντομα η αστυνομία ανακαλύπτει όχι μόνο την ταυτότητα του θύματος, αλλά και το φρικιαστικό μυστικό που έκρυβε στο υπόγειο του σπιτιού του: ο συγκεκριμένος άντρας εμπλεκόταν σε ένα κύκλωμα παιδεραστών, ενώ το υπόγειό του είχε μετατραπεί στο κελί ενός αγοριού. Ενός αγοριού που έχει εξαφανιστεί. Σχεδόν μισό χρόνο μετά τα γεγονότα που παραλίγο να του κοστίσουν τη ζωή, ο επιθεωρητής Άντερς Οικονομίδης παλεύει να αποκαταστήσει τις ισορροπίες στην επαγγελματική και την προσωπική του ζωή. Η αποκάλυψη μιας σπείρας παιδεραστών και ενός δολοφόνου αποφασισμένου να σκοτώσει τα μέλη της ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε να βρει μπροστά του. Όταν θα έρθει αντιμέτωπος με τον μυστηριώδη άντρα με την κωδική ονομασία «Σαμαήλ», θα βρει απέναντί του έναν τρομακτικό εχθρό. Και θα ανακαλύψει μυστικά σχετικά με το παρελθόν της οικογένειάς του· μυστικά τα οποία θα ευχόταν να είχαν μείνει φυλακισμένα κάτω από τον πάγο της λήθης.
