Ξεφυλλίζοντας τις πρώτες σελίδες από το βιβλίο του Μιχάλη Κατράκη, 1000 μιλιγκράμ απουσίας, διαπιστώνω πώς πρόκειται για ένα πολύ διαφορετικό βιβλίο, για ένα βιβλίο που κάλλιστα θα μπορούσες να θεωρήσεις πως έχει γράψει ο Μπουκόφσκι, αν δεν έχεις δει το όνομα του συγγραφέα.
Αυτό συνεπάγεται πως ο συγγραφέας έχει σαφές επιρροές από τον εκκεντρικό Αμερικανικό συγγραφέα που προκαλούσε με κάθε του λέξη, άλλωστε κάποιες λέξεις του προλογίζουν και το παρόν βιβλίο.
Με εντυπωσίασε η εναλλαγή των κεφαλαίων σε στυλ διηγήματος, ενα πολύ έξυπνο τεχνικό τρικ του συγγραφέα, έτσι ώστε ο αναγνώστης να διαβάζει με αγωνία κάθε κεφάλαιο, χωρίς να τον κουράζει, μέχρι την τελευταία σελίδα που σαφώς δεν έχει καταλάβει πως έφτασε αφού έχει γρήγορη ροή, το βιβλίο συγκαταλέγεται στα πιο δυνατά page turner. Η πολύ απλή γλώσσα, χωρίς προκαταλήψεις, οι έξυπνες ατάκες και οι ιδιαίτερες παρομοιώσεις είναι από τα δυνατά σημεία του βιβλίου.
Η ιστορία είναι απλή, είναι η ζωή του μέσου Έλληνα, με την εργασία του, το σπίτι του, την οικογένεια του, τα οικονομικά του προβλήματα και όχι μόνο, την ρουτίνα του, τις φοβίες του, τις ερωτικές στιγμές με την σύντροφό του, τις μεγάλες στιγμές της γέννησης των παιδιών του αλλα και τις αμήχανες στιγμές όταν τα παιδιά του ενηλικιώνονται και το κάθε ένα έχει την δική του πορεία. Υπάρχουν και οι στιγμές που κάτι ανατρέπει τα πάντα!
Ο Πολύκαρπος, και η «βιογραφία» του θα μας «ταρακουνήσει» από τον καναπέ μας, θα μας ξυπνήσει ένα πρωινό να δούμε την Ανατολή, θα μας ξυπνήσει από τον ερωτικό λήθαργο για ζωή, πάθος, αγάπη και όλα όσα περικλείουν την καθημερινότητα μας αλλά λόγω πολυάσχολου μυαλού τα προσπερνάμε… μέχρι να φτάσουν να μας προσπεράσουν αυτά και τότε οι μνήμες να νεκρώσουν κάθε χαρα μέσα από την ενοχική μας φύση.
Τα 1000 μιλιγκράμ απουσίας είναι μια συνειδητοποίηση της ματαιότητας των πάντων, αυτό όμως δεν παρουσιάζεται ως προτροπή καταθλιπτικής συμπεριφοράς αλλά στην προτροπή να ζήσουμε τώρα όλα όσα αναβάλλουμε για αύριο. Γιατί το αύριο δεν υπάρχει ουσιαστικά, το σήμερα ζούμε και αυτό οφείλουμε να ζήσουμε όχι μόνο για εμάς αλλά και για τους ανθρώπους που μας νοιάζονται και μας αγαπούν!
Μέσα από τα «1000 μιλιγκράμ απουσίας» θίγονται αρκετά κοινωνικά ζητήματα, όπως η ομοφυλοφιλία, οι ταμπέλες που βάζουν κάποιοι άνθρωποι σε άλλους ανθρώπους, η γυναικεία κακοποίηση αλλά και αλλά πολλά που ανακαλύπτουμε ανάμεσα στις σελίδες του.
Το χαρακτηριστικό του όμως είναι ότι παντού κυριαρχεί το χιούμορ, έμμεσο η άμεσο! Κάτι που δένει ομοιόμορφα την ιστορία.
Όταν αρχίζεις να το διαβάζεις νιώθεις πως έχεις μπροστά σου ένα παζλ και κάθε κομμάτι- κεφάλαιο συμπληρώνει το κενό, έτσι ώστε σελίδα σελίδα ανακαλύπτουμε τα πάντα για την ζωή του Πολυκάρπου και όχι μόνο.
Κάποια στιγμή, από κάποιο κεφάλαιο και μετά, έρχεσαι αντιμέτωπος, ως αναγνώστης, με δύσκολα συναισθήματα, σε σημείο που θές να κλάψεις, κάτι που δεν το περίμενες εξ αρχής. Κι αυτό γιατί μέσα στο βιβλίο περιέχεται μία ολόκληρη ζωή. Με τις χαρές, τις πίκρες, την αισιοδοξία, την θλίψη, την ρουτίνα, την αλλαγή, την έλξη, τον έρωτα, την αγάπη…
Το τελευταίο κεφάλαιο, μας δίνει ένα θετικό μήνυμα ζωής, μία αύρα αισιοδοξίας, μία εσάνς γιασεμιού που σε κάνει να θες να απολαύσεις κάθε δευτερόλεπτο ζωής.
Μια αρχή… στο τέλος η κάθε τέλος μια αρχή, ολοκληρώνει όμορφα αυτό το βιβλίο, όπου κλείνοντας το νιώθεις πως θες να δώσεις μια μεγάλη αγκαλιά σε όσους αγαπάς και σ’αγαπάνε μα πάνω απ'όλα να σταματήσεις να απουσιάζεις από την ίδια σου την ζωή, να ζήσεις τις στιγμές και να μην υπομένεις στωικά το πέρασμα τους, με την αιτιολογία μας συνήθειας που αδειάζει τους ανθρώπους από ενέργεια αφού η κίνηση δίνει ώθηση, δίνει δύναμη και θέληση να προχωρήσουμε, να αλλάξουμε την Ζωή μας και ο,τι μας βαλτώνει συναισθηματικά αλλά και ψυχικά!
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, θα το απολαύσετε!
Κυκλοφορεί απο τις Εκδόσεις Ελκυστής.
|Περίληψη βιβλίου|
«Νοιάζεσαι υπερβολικά χωρίς στιγμή να το καταλαβαίνεις για τον τρόπο που θα απλώσεις γύρω σου τα μέσα σου άχρηστα. Σε ζορίζουν. Εσύ σε ζορίζεις. Επιλέγεις τη δουλειά σου, ονειρεύεσαι το σπίτι σου, τη γυναίκα σου, το σκυλί σου, τις διακοπές σου, τις πουτάνες σου, ιλουστρασιόν όλα, όλα να γυαλίζουν λουσμένα κάτουρο που δεν χωράει μέσα σου. Σε νοιάζει υπερβολικά πολύ ο εαυτός σου, ο διπλανός σου, τι θα πεις εσύ για αυτόν, τι θα ακουστεί από αυτόν για εσένα, βάζεις μέτρα για την ανωτερότητά σου το πτυχίο, το πορτοφόλι, τη γνώση, τα μπράτσα ή τα βυζιά σου, τα παιδιά που έκανες, τα παιδιά που δεν έκανες, δεν σε νοιάζει να είσαι εσύ παραπάνω αρκεί όλοι οι υπόλοιποι να είναι παρακάτω. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα, λείπεις απόλυτα από τα χρόνια σου γιατί ποτέ δεν έψαξες να βρεις εσένα. Έψαξες για λεφτά, έψαξες για γαμήσι, για καριέρα, για μία γαμημένη εικόνα που να σου φαντάζει όμορφη στα μάτια των άλλων, αλλά στιγμή δεν έψαξες εσένα. Δεν είσαι παρά ο γιος της απουσίας σου.»
📃Βιογραφικό συγγραφέα📃
Ο Μιχάλης Κατράκης γεννήθηκε το 1980. Σε ηλικία έξι ετών εντυπωσίασε γονείς και δασκάλους αναδομώντας πλήρως την νεοελληνική ορθογραφία και δημιουργώντας πληθώρα νέων λέξεων από ήδη υπάρχουσες, όπως η λέξη «σπήτι» και το ρήμα «πέζο». Η διεθνής λογοτεχνική κοινότητα τον χαρακτήρισε ως τον «μεγαλύτερο εν ζωή λογοπλάστη». Δεν αρκέστηκε όμως σε αυτό. Σε ηλικία οχτώ χρονών κατάφερε να συντάξει έκθεση με θέμα «πώς πέρασα το καλοκαίρι» και να περιγράψει σαράντα πέντε ημέρες παραθερισμού σε εννιά μόλις σειρές, εκ των οποίων η τελευταία ήταν η εξής: «Τρίτη ήταν που το θάψαμε». Το κείμενο έδωσε νέα ώθηση στο ρεύμα του αφαιρετικού υπερρεαλισμού και συνεχίζει να εμπνέει ακόμα και σήμερα χιλιάδες συγγραφείς παγκοσμίως. Παρά τη φήμη του, μεγάλωσε σχεδόν νορμάλ, πέρασε από τα σύνορα της νεότητας σχεδόν ολοκληρωτικά, βιοπορίστηκε σε διάφορους τομείς σχεδόν με επιτυχία και ερωτεύθηκε παράφορα (χωρίς σχεδόν). Ζει από επιλογή στον κόσμο τον δικό του αλλά δέχεται συχνά επισκέπτες. Πού και πού γράφει για ό,τι βρει ενδιαφέρον. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Ο-Ντέι: Το Φετίχ της καρδιάς» κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις ΟΞΥ. Αυτό, λογικά, είναι το δεύτερο.
Το επίσημο video του βιβλίου
©Νάντια Βαβάση 7/6/19 για το Bookaholic Thoughts (Βιβλιοψίθυροι) ®
