Κι αν δεν είσαι εσύ το ΚΟΚΚΙΝΟ εγώ δεν είμαι το ΜΑΥΡΟ.
ΚΙ αν εσύ είσαι το τίποτα... εγώ είμαι ο κανένας.
Ένα καινούργιο Κόκκινο, μια θεατρική παράσταση που έμμεσα αποκάλυπτε την κοινή μοίρα δύο ανθρώπων. Το πάθος και το λάθος. Ένα σημείο αναφοράς για μια όλεθρια σχέση και το σημείο εκκίνησης για όλα όσα συνέβησαν, όμορφα μα και καταστροφικά.
Άρθρα, Φάκελοι, Μολύβια και ανάμεσα τους ένας δογματικός και απόλυτος έρωτας. Ένα μελάνι κατακόκκινο σαν πάθος και σαν αίμα. Η χημεία μεταξύ δύο ανθρώπων που όσο κι αν προσπάθησαν να την κρύψουν από τον ίδιο τους τον εαυτό, να την κατευνάσουν, να την αποφύγουν το μόνο που κατάφεραν είναι να της δώσουν μεγαλύτερη υπόσταση. Την ένωσαν σε κοινή συγγραφική δύναμη, την πλούτισαν με βαθύ έρωτα, τόσο βαθύ σαν πυρετό που ξεπερνούσε κάθε νοσηρή πραγματικότητα.
Μια πένα, μια ψυχή, μια καρδιά σε δύο σώματα. Ένας υπέρμετρος ενθουσιασμός το Κόκκινο, ένα φρένο που χαλιναγωγούσε το πάθος, το μαύρο. Μια θύελλα συναισθημάτων σε μια ρουλέτα που από στιγμή σε στιγμή άλλαζε νικητή και ηττημένο. Μια κορυφή που μόνο ένας μπορούσε να είναι... κι ένας γκρεμός στο τέλος της κορυφής. Ποιος θα έμενε; Ποιος θα έπεφτε;
Ένα ξέφρενο παιχνίδι ζωής και θανάτου, φιλοδοξίες και εγωκεντρισμός, επιμονή και λάθη. Μια ανταριασμένη θάλασσα, ένα πυρωμένο σ'αγαπώ, τυφλές εμμονές που κέρδιζαν στο πάρτι της καταστροφής και μια σιωπή, σαν μια λίμνη που μόνο αν έκλεινες τα μάτια άκουγες τον εκκωφαντικό θόρυβο της σιωπής, τα χαλίκια που πάνω τους η παράνοια έσερνε παγωμένα ίχνη, από ψεύτικες ρωγμές του παρελθόντος και αληθινές λεπίδες του παρόντος.
Πόσο εύκολα η ηδονή ανάμεσα σε δύο ανθρώπους μπορεί να μετατραπεί σε οδύνη; Πόσο εύκολα η ελπίδα για την αγάπη μπορεί να μεταλλαχτεί σε λεπίδα του μίσους;
Πόσο εύκολα μια γυναίκα που φέρεται σαν παιδί, αντιδρά σαν κακομαθημένο μωρό και αγαπάει σαν έφηβη, μπορεί να γίνει ένα πλάσμα που "κυοφορεί" πόνο, θλίψη και θράυσματα μιας παράφορης γραφής ευνουχίζοντας μια αγάπη στον βωμό της ματαιοδοξίας!
Πόσο εύκολα ένας άντρας με αυτοκυριαρχία και υπομονή μπορεί να παρασυρθεί από την άμετρη φιλοδοξία του και την εγωιστική ματαιοδοξία του; Κι όταν η καρδιά του αρχίσει να χορεύει στον ρυθμό του απόλυτου έρωτα, πόσο θα κρατήσει τις ισορροπίες και θα "φρενάρει" το ανεξέλεγκτο πάθος;
Η λογική και ο έρωτας είναι αντίθετες έννοιες, μεταφράζονται μόνο στην γλώσσα του πάθους και συγχρονίζονται μόνο στα άκρα. Δεν υπάρχουν ημίμετρα, υπάρχει μόνο ένταση, κορυφή και γκρεμός... Άραγε ποιος θα καταφέρει να κρατηθεί στην κορυφή;
Γυρνώντας την τελευταία σελίδα του νέου ψυχολογικού θρίλερ της Ειρήνης Βαρδάκη, «Ο μέντορας μου», ένιωσα σαν να κλειδώνω το σπίτι μου και να κάνω μια νέα αρχή με βάση όλα όσα έζησα και με άλλαξαν.
Το βιβλίο αυτό, με άγγιξε βαθύτατα, ταυτίστηκα με την ηρωίδα μα και με με τον ήρωα. Πολλές φορές "διάβαζα" τα στοιχεία του χαρακτήρα μου, ότι κι αν συνεπάγεται αυτό. Η Νίνα, θα μείνει στην καρδιά μου, ως ένα κομμάτι του εαυτού μου, όπως και ο Κλέων, εκείνος ο δυναμικός άντρας με την εμπειρία και με την γλυκιά αυταρχικότητα του. Ο Μέντορας, κάθε γυναίκας που μπορεί να δεί όλα όσα δεν γνώριζει ακόμη και η ίδια για τον εαυτό της. Εκείνος, που διακρίνει την αόρατη θλίψη της πίσω από ένα ορατό χαμόγελο, που της χαλιναγωγεί τον παρορμητισμό , μετρίαζε το εγώ της και την οδηγεί στα σωστά βήματα της αλήθειας και της εμπιστοσύνης. Αυτός που χαίρεται με την χαρά της και την στηρίζει σε όλα. Ο άνθρωπος που αναδύει τις κρυφές σκέψεις της και της μετουσιώνει σε λέξεις, γράμματα, κείμενα. Όπως το ίδιο και εκείνη, η φωτιά και το νερό. Και οι δύο μαζί μια δύναμη, πριν πει ο ένας αυτό που σκέφτεται το λέει ο άλλος. Γιατί στην ζωή όλα είναι θέμα χημείας και όταν βρεθούν κοινές χημικές ενώσεις με άλλον άνθρωπο τότε όλα τα ζούμε η στο ζενιθ η στο ναδίρ των καταστάσεων. Ο Μέντορας, των αρχαίων χρόνων, ο έμπιστος στον Οδυσσέα και πνευματικός καθοδηγητής του. Ο Μέντοράς, στα σύγχρονα χρόνια, ο έμπιστος (;) της Νίνας και ο πνευματικός καθοδηγητής της.
Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα αυτό το ανάγνωσμα. Το διάβασα απνευστί. Η ροή του κυλούσε αβίαστα, η μια ανατροπή διαδεχόταν την άλλη, οι εκφράσεις του ήταν απλές μα με βαθύτατα νοήματα και η πρωτοπρόσωπη γραφή σε κάνει να νιώθεις μέρος της ιστορίας, μια στο κόκκινο και μια στο μαύρο... Αλλά πάντα στην ίδια αφετηρία, στο ίδιο τέρμα μα με διαφορετικές διαδρομές ανάλογες των επιλογών που έκαναν οι ήρωες της ιστορίας που μας κέρδισε με την γραφή της η συγγραφέας.
Συγχαρητήρια, ακόμη μια φορά αγαπημένη Ειρήνη Βαρδάκη, κλείδωσε για πάντα μέσα μου «Ο Μέντορας», σου, που πλέον νιώθω και εγώ λίγο "δικό μου". Και σ'ευχαριστώ πολύ για αυτές τις ώρες που μου κράτησαν συντροφιά οι λέξεις σου μέσα από την ξεχωριστή γραφή σου.
Νάντια Βαβάση για το Bookaholic Thoughts Fever 13/07/21
