Σαν σήμερα, 13 Απριλίου, γεννιούνται στα Βίλια Αττικής, δύο δίδυμα με διαφορά μιας ολόκληρης ώρας!
Το πρώτο υγιέστατο, το δεύτερο από την πρώτην επαφή με τον κόσμο, ασθενικό και ταυτόχρονα δυνατό αφού έδωσε μάχη με κερδίσει την ζωή του! Και παρά τις λιγοστές ελπίδες των γιατρών να σωθεί, η μικρή Έλλη Λούκου, ένα λυμφατικό πιθηκάκι, όπως η ίδια αυτοσαρκαστικά αναφερόταν για τον εαυτό της, σε ιδιόχειρο σημείωμα, κέρδισε την πρώτη μάχη της ζωής της.
Το μωρό αυτό, στα επόμενα χρόνια αποτέλεσε κορυφαίο παράδειγμα, εμβληματική παρουσία, γυναίκα με δύναμη, πειθώ και αναζητούσε την αγάπη στους εραστές της ζωής της αλλά και στην Τέχνη που για εκείνη αποτελούσε το οξυγόνο της.
Πρόκειται για την ιδιαίτερη Έλλη Λαμπέτη, το πιο γλυκό ψέυδισμα των ελληνικών τεχνών.
Εγγονή του Καπετάν Σταμάτη, που πολέμησε το 1821 στο πλευρό του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, είχε κληρονομήσει την εσωτερική δύναμη και την μαχητική ικανότητα της σε κάθε επίπεδο.
Οι γονείς της, η Αναστασία Σταμάτη και ο Κώστας Λούκος, αποτελούσαν πολύτεκνη οικογένεια, 6 παιδιών. Ο πατέρας της, ήταν ιδιοκτήτης ταβέρνας και η μητέρα της , αποτελούσε την ήσυχη και κατευναστική παρουσία για την οικογένεια και όσους αγάπησε.
Μετα από δύο χρόνια η οικογένεια μετακόμισε μόνιμα στην Αθήνα, στην οδό Δελφών 2, στα Εξάρχεια, στο σπίτι που σχεδίασε ο Αρχιτέκτονας Κρίστιαν Χάνσεν.
13 χρόνια αργότερα, η Έλλη Λούκου, έδωσε εξετάσεις στην Δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, όπου απορρίφθηκε.
Στην αρχή απογοητεύτηκε αλλά μετά πείσμωσε και ξανά έδωσε εξετάσεις, όπου στην κριτική επιτροπή βρισκόταν και ο Δημήτρης Χορν, ο μετέπειτα μεγάλος της έρωτας, αφού πρώτα είχαν συνεχόμενες κόντρες και πειράγματα.
Αυτή τη φορά το ταλέντο της αναγνωρίστηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη,ύστερα από συνεχείς παρεμβάσεις ενός συναδέλφου της Κοτοπούλη, του οποίου εμπιστεύονταν την κρίση του. Έτσι η Κοτοπούλη, έδωσε μια ευκαιρία στην Έλλη, αρκετά διστακτικά στην αρχή αλλά πολύ γρήγορα αναγνώρισε την αξία της και έγινε η αγαπημένη της μαθήτρια.
Την κράτησε κοντά της, την στήριξε, την εμπιστεύθηκε απόλυτα, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο αφού είχαν μια πολύ καλή σχέση. Η Μαρίκα Κοτοπούλη, της εμπιστεύθηκε το πιο πολύτιμο μυστικό της, τα ερωτικά γράμματα του Ίωνα Δραγούμη, τα οποία της έδωσε να διαβάσει.
Στο μεσοδιάστημα των εξετάσεων ο θείος της της πρότεινε αποφασιστικά να αλλάξει το επώνυμο της σε Λαμπέτηπ, δανεισμένο απο τους ήρωες του Αστραπόγιαννου, στο ομώνυμο ποίημα του Βαλαωρίτη.
Το 1941 χάνει τον δίδυμο αδερφό της Τάκη από φυματίωση. Ένα δυνατό πλήγμα, στον ψυχισμό της και στην ζωή της.
Αργότερα, κατά τα Δεκεμβριανά, μια αδέσποτη σφαίρα, βρίσκει την μητέρα της μέσα στο ίδιο της το σπίτι, μπροστά στα μάτια της Έλλης... Εκεί χάνεται το βλέμμα της στην βαθιά μελαγχολία.
Το 1942, έκανε την πρώτη επίσημη θεατρική της εμφάνιση, στο έργο «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν.
Κι ενώ το όνειρο της αρχίζει να πραγματοποιήται, ο ξαφνικός έρωτας με τον Θεόδωρο Σγουρδέλη, ένας όμορφος και πλούσιος διπλωμάτης και ποιητής που ζει μόνιμα στο Παρίσι την αποσυντονίζει και την κάνει να αργοπορεί στο θέατρο, να ανησυχεί τους δικούς της ανθρώπους και εν τέλει να τα παρατάει όλα! Όλα όσα είχε ονειρευτεί. Η σχέση αν και θυελλώδης, δεν κρατάει πάρα πυο μόνο χρόνια, με την Έλλη να μένει πληγωμένη και προδωμένη.
Η Έλλη, επιστρέφει πιο δυναμικά και συνεργάζεται το 1946 με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και συμμετέχει σε παραστάσεις που άφησαν εποχή στα αθηναϊκά θεατρικά δρώμενα, όπως οι ρόλοι της στον «Γυάλινο Κόσμο», στην «Αντιγόνη», στο πρώτο ανέβασμα στην Ελλάδα του «Ματωμένου Γάμου», στο «Φιόρο του Λεβάντε», στο «Ήταν όλοι τους παιδιά μου».
Εκείνη την εποχή πραγματοποιεί και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με το «Αδούλωτοι Σκλάβοι», με σκηνοθέτη τον Μάριο Πλωρίτη, τον άνδρα που τελικά θα παντρευτεί το 1950.
Το 1948 η Λαμπέτη εγκαταλείπει τον Κουν και συνεργάζεται με τον θίασο της κυρίας Κατερίνας, καθώς και με αυτόν του Εθνικού Θεάτρου, συνεχίζοντας να ερμηνεύει ρόλους που εντυπωσιάζουν το θεατρόφιλο κοινό.
Το 1949 θα συνεργαστεί με τον μεγάλο «αντίπαλο» του Κουν, τον Κώστα Μουσούρη, με τον θίασο του οποίου οδηγείται σε ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες όπως ο «Κληρονόμος» και το «Πεγκ Καρδούλα μου».
Το 1950 γνωρίζει τον Αλέκο Αλεξανδράκη και ερωτεύονται σφόδρα, μένουν όμως μαζί μόνο 7 μήνες και ύστερα η Έλλη νιώθει πως ο Μάριος Πλωρίτης, που είχαν γυρίσει μια ταινία, ο δικός της φίλος, είναι ο άνθρωπος που θέλει να ζήσει μαζί του. Ο άνθρωπος που την καταλάβαινε ακόμη και με ένα βλέμμα.
Ο Μάριος Πλωρίτης καθοδηγεί τον θίασο Χορν-Παππάς-Λαμπέτη και η περιοδεία στο Κάιρο φέρνει πολύ κοντά τους δύο μεγάλους ηθοποιούς, τον Δημήτρη Χορν και την Έλλη Λαμπέτη. Ένας καρμικός έρωτας, ένας αναπόφευκτος δεσμός, μια ένωση ψυχών, μια σχέση με πολλά σκαμπανεβάσματα αλλά και πολύ πάθος.
Η Έλλη, ομολογεί τον κρυφό της έρωτα, στον Πλωρίτη, μόλις επιστρέφει ο θίασος και χωρίζουν φιλικά
Οι δύο τους μεγαλουργούν, η Έλλη ελεύθερη πια κάνει την μις επιτυχία μαζί με την άλλη, όπως Το νυφικό κρεβάτι», ο «Βροχοποιός», η «Κυρία με τις Καμέλιες», ο «Αριστοκρατικός Δρόμος» και «Το Παιχνίδι της Μοναξιάς» στο θέατρο, καθώς και «η Κάλπικη Λίρα», το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» και το «Κορίτσι με τα Μαύρα» στον κινηματογράφο.
Δεν παντρεύτηκαν ποτέ όμως έμειναν μαζί 6 ολόκληρα χρόνια!
Στο ενδιάμεσο η Έλλη είχε γνωρίσει πολλές απώλειες αλλά και μια έκτρωση που αναγκάστηκε να κάνει λόγω της άσχημης στάσης του Χόρν, στο κατά τα άλλα ευτυχές γεγονός.
Ο δεύτερος γάμος της έρχεται με τον Φρεντ Γουεικμαν, ο οποίος είναι και ο ανθρώπος που θα μείνει ως το τέλος μαζί της, αν και σε φιλικό και ανθρώπινο επίπεδο.
Τα έργα-σταθμούς στα θεατρικά πράγματα της χώρας, όπως «Το Λεωφορείο ο Πόθος», το «Πεπσι», η «Γλυκιά Ίρμα» και ο «Βυσσινόκηπος» είναι στο διάστημα που είναι μαζί με τον Φρεντ, όμως κάποια στιγμή όσο όμορφα και αν ένιωθε και όση αγάπη κι αν της έδινε αυτος ο γάμος, θέλησε την μητρότητα.
Εκεί , δημιουργήθηκε το σκάνδαλο της υιοθεσίας της μικρής Ελίζας όπου η Έλλη διεκδίκησε με δικαστικούς αγώνες.
Κάπου εκεί και ο καρκίνος εμφανίζεται και η άσχημη ψυχολογία γίνεται σύμμαχος της νόσου.
Πάλεψε, το νίκησε μια φορά αλλά εν τέλει 3 Σεπτεμβρίου του 1983 στην Νέα Υόρκη, τα θλιμμένα της μάτια έκλεισαν για πάντα και άφησαν πίσω τους ανθρώπους που την λάτρεψαν, κοινό που την αποθέωσε και μια κληρονομιά για τις επόμενες γενιές σε κάθε μορφής τέχνη, όπου μεγαλούργησε.
Αυτό το αφιέρωμα, στην μεγάλη και κορυφαία Έλλη Λαμπέτη.
© Νάντια Βαβάση για το Bookaholic Thoughts ® 13/04/20
13 χρόνια αργότερα, η Έλλη Λούκου, έδωσε εξετάσεις στην Δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, όπου απορρίφθηκε.
Στην αρχή απογοητεύτηκε αλλά μετά πείσμωσε και ξανά έδωσε εξετάσεις, όπου στην κριτική επιτροπή βρισκόταν και ο Δημήτρης Χορν, ο μετέπειτα μεγάλος της έρωτας, αφού πρώτα είχαν συνεχόμενες κόντρες και πειράγματα.
Αυτή τη φορά το ταλέντο της αναγνωρίστηκε από τη Μαρίκα Κοτοπούλη,ύστερα από συνεχείς παρεμβάσεις ενός συναδέλφου της Κοτοπούλη, του οποίου εμπιστεύονταν την κρίση του. Έτσι η Κοτοπούλη, έδωσε μια ευκαιρία στην Έλλη, αρκετά διστακτικά στην αρχή αλλά πολύ γρήγορα αναγνώρισε την αξία της και έγινε η αγαπημένη της μαθήτρια.
Την κράτησε κοντά της, την στήριξε, την εμπιστεύθηκε απόλυτα, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο αφού είχαν μια πολύ καλή σχέση. Η Μαρίκα Κοτοπούλη, της εμπιστεύθηκε το πιο πολύτιμο μυστικό της, τα ερωτικά γράμματα του Ίωνα Δραγούμη, τα οποία της έδωσε να διαβάσει.
Στο μεσοδιάστημα των εξετάσεων ο θείος της της πρότεινε αποφασιστικά να αλλάξει το επώνυμο της σε Λαμπέτηπ, δανεισμένο απο τους ήρωες του Αστραπόγιαννου, στο ομώνυμο ποίημα του Βαλαωρίτη.
Το 1941 χάνει τον δίδυμο αδερφό της Τάκη από φυματίωση. Ένα δυνατό πλήγμα, στον ψυχισμό της και στην ζωή της.
Αργότερα, κατά τα Δεκεμβριανά, μια αδέσποτη σφαίρα, βρίσκει την μητέρα της μέσα στο ίδιο της το σπίτι, μπροστά στα μάτια της Έλλης... Εκεί χάνεται το βλέμμα της στην βαθιά μελαγχολία.
Το 1942, έκανε την πρώτη επίσημη θεατρική της εμφάνιση, στο έργο «Η Χάννελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν.
Κι ενώ το όνειρο της αρχίζει να πραγματοποιήται, ο ξαφνικός έρωτας με τον Θεόδωρο Σγουρδέλη, ένας όμορφος και πλούσιος διπλωμάτης και ποιητής που ζει μόνιμα στο Παρίσι την αποσυντονίζει και την κάνει να αργοπορεί στο θέατρο, να ανησυχεί τους δικούς της ανθρώπους και εν τέλει να τα παρατάει όλα! Όλα όσα είχε ονειρευτεί. Η σχέση αν και θυελλώδης, δεν κρατάει πάρα πυο μόνο χρόνια, με την Έλλη να μένει πληγωμένη και προδωμένη.
Η Έλλη, επιστρέφει πιο δυναμικά και συνεργάζεται το 1946 με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν και συμμετέχει σε παραστάσεις που άφησαν εποχή στα αθηναϊκά θεατρικά δρώμενα, όπως οι ρόλοι της στον «Γυάλινο Κόσμο», στην «Αντιγόνη», στο πρώτο ανέβασμα στην Ελλάδα του «Ματωμένου Γάμου», στο «Φιόρο του Λεβάντε», στο «Ήταν όλοι τους παιδιά μου».
Εκείνη την εποχή πραγματοποιεί και το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με το «Αδούλωτοι Σκλάβοι», με σκηνοθέτη τον Μάριο Πλωρίτη, τον άνδρα που τελικά θα παντρευτεί το 1950.
Το 1948 η Λαμπέτη εγκαταλείπει τον Κουν και συνεργάζεται με τον θίασο της κυρίας Κατερίνας, καθώς και με αυτόν του Εθνικού Θεάτρου, συνεχίζοντας να ερμηνεύει ρόλους που εντυπωσιάζουν το θεατρόφιλο κοινό.
Το 1949 θα συνεργαστεί με τον μεγάλο «αντίπαλο» του Κουν, τον Κώστα Μουσούρη, με τον θίασο του οποίου οδηγείται σε ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες όπως ο «Κληρονόμος» και το «Πεγκ Καρδούλα μου».
Το 1950 γνωρίζει τον Αλέκο Αλεξανδράκη και ερωτεύονται σφόδρα, μένουν όμως μαζί μόνο 7 μήνες και ύστερα η Έλλη νιώθει πως ο Μάριος Πλωρίτης, που είχαν γυρίσει μια ταινία, ο δικός της φίλος, είναι ο άνθρωπος που θέλει να ζήσει μαζί του. Ο άνθρωπος που την καταλάβαινε ακόμη και με ένα βλέμμα.
Ο Μάριος Πλωρίτης καθοδηγεί τον θίασο Χορν-Παππάς-Λαμπέτη και η περιοδεία στο Κάιρο φέρνει πολύ κοντά τους δύο μεγάλους ηθοποιούς, τον Δημήτρη Χορν και την Έλλη Λαμπέτη. Ένας καρμικός έρωτας, ένας αναπόφευκτος δεσμός, μια ένωση ψυχών, μια σχέση με πολλά σκαμπανεβάσματα αλλά και πολύ πάθος.
Η Έλλη, ομολογεί τον κρυφό της έρωτα, στον Πλωρίτη, μόλις επιστρέφει ο θίασος και χωρίζουν φιλικά
Οι δύο τους μεγαλουργούν, η Έλλη ελεύθερη πια κάνει την μις επιτυχία μαζί με την άλλη, όπως Το νυφικό κρεβάτι», ο «Βροχοποιός», η «Κυρία με τις Καμέλιες», ο «Αριστοκρατικός Δρόμος» και «Το Παιχνίδι της Μοναξιάς» στο θέατρο, καθώς και «η Κάλπικη Λίρα», το «Κυριακάτικο Ξύπνημα» και το «Κορίτσι με τα Μαύρα» στον κινηματογράφο.
Δεν παντρεύτηκαν ποτέ όμως έμειναν μαζί 6 ολόκληρα χρόνια!
Στο ενδιάμεσο η Έλλη είχε γνωρίσει πολλές απώλειες αλλά και μια έκτρωση που αναγκάστηκε να κάνει λόγω της άσχημης στάσης του Χόρν, στο κατά τα άλλα ευτυχές γεγονός.
Ο δεύτερος γάμος της έρχεται με τον Φρεντ Γουεικμαν, ο οποίος είναι και ο ανθρώπος που θα μείνει ως το τέλος μαζί της, αν και σε φιλικό και ανθρώπινο επίπεδο.
Τα έργα-σταθμούς στα θεατρικά πράγματα της χώρας, όπως «Το Λεωφορείο ο Πόθος», το «Πεπσι», η «Γλυκιά Ίρμα» και ο «Βυσσινόκηπος» είναι στο διάστημα που είναι μαζί με τον Φρεντ, όμως κάποια στιγμή όσο όμορφα και αν ένιωθε και όση αγάπη κι αν της έδινε αυτος ο γάμος, θέλησε την μητρότητα.
Εκεί , δημιουργήθηκε το σκάνδαλο της υιοθεσίας της μικρής Ελίζας όπου η Έλλη διεκδίκησε με δικαστικούς αγώνες.
Κάπου εκεί και ο καρκίνος εμφανίζεται και η άσχημη ψυχολογία γίνεται σύμμαχος της νόσου.
Πάλεψε, το νίκησε μια φορά αλλά εν τέλει 3 Σεπτεμβρίου του 1983 στην Νέα Υόρκη, τα θλιμμένα της μάτια έκλεισαν για πάντα και άφησαν πίσω τους ανθρώπους που την λάτρεψαν, κοινό που την αποθέωσε και μια κληρονομιά για τις επόμενες γενιές σε κάθε μορφής τέχνη, όπου μεγαλούργησε.
Αυτό το αφιέρωμα, στην μεγάλη και κορυφαία Έλλη Λαμπέτη.
© Νάντια Βαβάση για το Bookaholic Thoughts ® 13/04/20
