Η Σιμόν Ντε Μποβουάρ έγραψε τους Μανδαρίνους σε μια προσπάθεια να σκιαγραφήσει την δική της αίσθηση για τους διανοούμενους της μεταπολεμικής εποχής στη Γαλλία. Στους ήρωες του βιβλίου είναι εύκολο να διακρίνουμε ιερά τέρατα της παγκόσμιας λογοτεχνίας όπως τον Αλμπέρ Καμύ, το σύντροφο της στη ζωή Ζαν Πωλ Σαρτρ, τον Ρώσο νομπελίστα Μπόρις Πάστερνακ και πολλά άλλα επιφανή πρόσωπα της κοσμικής ζωής στο Παρίσι όπως η Κοκό Σανέλ. Θα έλεγε κανείς πως η Ντε Μποβουάρ προσπαθεί να σκιαγραφήσει τις σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στους διανοούμενους της εποχής της, να καταδείξει τις διαφορές τους, τα πράγματα που τους συνδέουν αλλά κι όλα εκείνα που τους χωρίζουν.
Μέσα στο βιβλίο περιγράφεται η αμφίθυμη σχέση του Ζαν Πωλ Σαρτρ με τον Αλμπέρ Καμύ και οι πολιτικές τους διαφωνίες, όσο και η άσβεστη φιλία τους.
Περιγράφει επίσης την κοινωνική ζωή των Μανδαρίνων για να δείξει την αμηχανία τους απέναντι στη στενότητα των διαπροσωπικών τους σχέσεων, την αναλγησία των απόψεων τους και τέλος τον φαινομενικό ξεπεσμό των ηθών απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα.
Οι Μανδαρίνοι είναι απλοί χαρακτήρες αλλά συγχρόνως ιδιαίτεροι. Είναι ιδιαίτεροι και συχνά, προβλέψιμα ιδιαίτεροι. Οι Μανδαρίνοι μοιάζουν να μη διαφέρουν από όλους εμάς. Εκείνο που τους κάνει ξεχωριστούς είναι η επίγνωση του έργου τους που είναι μάλλον ένα σημαντικό βάρος ακόμα και για τις ιδιαίτερα πεπαιδευμένες συνειδήσεις των Υπαρξιστών. Η ελευθερία, η υπευθυνότητα και η αμφισβήτηση απέναντι στους εαυτούς τους αλλά και στους άλλους είναι συχνά ένα βαρύ φορτίο για εκείνους.
Μέσα από το έργο αντλούμε πολλές πληροφορίες για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση την μεταπολεμική Γαλλία.
Παρόλα αυτά , πέρα από κάποιες ελάχιστες κοινωνιολογικές απόψεις της συγγραφέα, δεν εμφανίζονται πουθενά οι σθεναρές απόψεις της για τη θέση του Δεύτερου Φύλου, ούτε οι υπόλοιπες υπαρξιακές της θέσεις.
Το βιβλίο μιλά καθαρά για την εσωτερική και κοινωνική ζωή του να είσαι διανοούμενος σε ένα ασταθές αστικό περιβάλλον λόγω του πολέμου, για όλα αυτά που κάνουν τους διανοούμενους αδύναμους, για τις δυνατότητες τους, τα ελαττώματα τους αλλά και τις φυσικές τους δυνάμεις.
Τέλος το βιβλίο κλείνει μάλλον απρόσμενα με ένα τραγικό γεγονός, τον θάνατο του Αλμπέρ Καμύ σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, καθώς η τρωτότητα των Μανδαρίνων έγκειται στον ντιτερμινισμό της αβέβαιης μοίρας τους.
Περιγράφει επίσης την κοινωνική ζωή των Μανδαρίνων για να δείξει την αμηχανία τους απέναντι στη στενότητα των διαπροσωπικών τους σχέσεων, την αναλγησία των απόψεων τους και τέλος τον φαινομενικό ξεπεσμό των ηθών απέναντι στην κοινωνική πραγματικότητα.
Οι Μανδαρίνοι είναι απλοί χαρακτήρες αλλά συγχρόνως ιδιαίτεροι. Είναι ιδιαίτεροι και συχνά, προβλέψιμα ιδιαίτεροι. Οι Μανδαρίνοι μοιάζουν να μη διαφέρουν από όλους εμάς. Εκείνο που τους κάνει ξεχωριστούς είναι η επίγνωση του έργου τους που είναι μάλλον ένα σημαντικό βάρος ακόμα και για τις ιδιαίτερα πεπαιδευμένες συνειδήσεις των Υπαρξιστών. Η ελευθερία, η υπευθυνότητα και η αμφισβήτηση απέναντι στους εαυτούς τους αλλά και στους άλλους είναι συχνά ένα βαρύ φορτίο για εκείνους.
Μέσα από το έργο αντλούμε πολλές πληροφορίες για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση την μεταπολεμική Γαλλία.
Παρόλα αυτά , πέρα από κάποιες ελάχιστες κοινωνιολογικές απόψεις της συγγραφέα, δεν εμφανίζονται πουθενά οι σθεναρές απόψεις της για τη θέση του Δεύτερου Φύλου, ούτε οι υπόλοιπες υπαρξιακές της θέσεις.
Το βιβλίο μιλά καθαρά για την εσωτερική και κοινωνική ζωή του να είσαι διανοούμενος σε ένα ασταθές αστικό περιβάλλον λόγω του πολέμου, για όλα αυτά που κάνουν τους διανοούμενους αδύναμους, για τις δυνατότητες τους, τα ελαττώματα τους αλλά και τις φυσικές τους δυνάμεις.
Τέλος το βιβλίο κλείνει μάλλον απρόσμενα με ένα τραγικό γεγονός, τον θάνατο του Αλμπέρ Καμύ σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, καθώς η τρωτότητα των Μανδαρίνων έγκειται στον ντιτερμινισμό της αβέβαιης μοίρας τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου