Συγγραφέας: Hoover Colleen
Συγγραφέας: Hoover Colleen
Κατηγορία: Λογοτεχνία
Μεταφραστής: Χριστίνα Μανιά
Ημερομηνία έκδοσης: 20/11/2014
Σελίδες: 384
ISBN: 978-960-569-277-3
Εκδόσεις: Παπαδόπουλος
Book Link: http://www.epbooks.gr/product/101233/%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7
- Κατηγορία: Λογοτεχνία
- ISBN: 978-960-569-277-3
- Ηλικία: 18+
- Μεταφραστής: Χριστίνα Μανιά
- Ημερομηνία έκδοσης: 20/11/2014
- Σειρά: Ξένη Λογοτεχνία
- Βιβλιοδεσία: Μαλακό Εξώφυλλο
- Σχήμα: 14,5x20,5
- Σελίδες: 384
- Βάρος: 439
- Κατηγορία: Λογοτεχνία
- ISBN: 978-960-569-277-3
- Ηλικία: 18+
- Μεταφραστής: Χριστίνα Μανιά
- Ημερομηνία έκδοσης: 20/11/2014
- Σειρά: Ξένη Λογοτεχνία
- Βιβλιοδεσία: Μαλακό Εξώφυλλο
- Σχήμα: 14,5x20,5
- Σελίδες: 384
- Βάρος: 439
Έχουν δοθεί πολλές όψεις και πολλά χρώματα στην αγάπη. Αυτό το βιβλίο όμως μιλά για μια σκοτεινή αγάπη. Πως όμως μια πραγματική αγάπη μπορεί να φτάσει να γίνει σκοτεινή; Την απάντηση θα την διαβάσετε στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, δεν θα σας το αποκαλύψω.
Η αγάπη θέλει δυο πρωταγωνιστές, σ' αυτό το βιβλίο είναι η Τέιτ και ο Μάιλς. Οπως θα διαβάσατε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, το κοινό τους σημείο είναι μια αναμφίβολη αμοιβαία έλξη και αυτό γιατί ο Μάιλς δεν θέλει τον έρωτα και η Τέιτ δεν έχει τον χρόνο να ασχοληθεί.
Εκείνος πιλότος, εκείνη νοσηλεύτρια άρα τι μένει;
Μόνο σεξ. Και από αυτό ειλικρινά δεν θα βαρεθείτε να διαβάζετε στο βιβλίο, όμως για να υπάρχει το σεξ, ο Μάιλς έβαλε δυο κανόνες στην Τέιτ και ζήτησε να τηρηθούν από εκείνη. Και εκείνη όμως έθεσε έναν κανόνα που τελικά δεν τήρησε εκείνος.
Μόνο σεξ. Και από αυτό ειλικρινά δεν θα βαρεθείτε να διαβάζετε στο βιβλίο, όμως για να υπάρχει το σεξ, ο Μάιλς έβαλε δυο κανόνες στην Τέιτ και ζήτησε να τηρηθούν από εκείνη. Και εκείνη όμως έθεσε έναν κανόνα που τελικά δεν τήρησε εκείνος.
Ο Μάιλς είχε βυθίσει κυριολεκτικά τον εαυτό του σε ένα απέραντο σκοτάδι, βάζοντας τον στον αυτόματο πιλότο, με το να εργάζεται πολλές ώρες και να μη επιτρέπει στον εαυτό του τη παραμικρή στιγμή χαράς, γιατί ένιωθε πως έπρεπε να τιμωρηθεί για την θανάσιμη επιλογή του που έκανε στο παρελθόν.
Όμως, όταν γνωρίσει την Τέιτ που μετακομίζει στο απέναντι διαμέρισμα, εκεί αρχίζουν όλα ν' αλλάζουν. Τρομάζει με τις αλλαγές, αντιδρά σπασμωδικά, αρνούμενος να δεχθεί τα συναισθήματα που βιώνει ξανά μετά από τόσα χρόνια.
Οι αντιδράσεις των χαρακτήρων της ιστορίας είναι φυσιολογικές χωρίς ίχνος υπερβολής και αυτό είναι που βοηθά να "ρέει" το μυθιστόρημα.
Ο χαρακτήρας που ξεχώρισα είναι ο ογδοντάχρονος Καπ ένας ζεστός, φιλικός άνθρωπος που με το φλεγματικό χιούμορ αποτελεί τη φωνή της λογικής και σίγουρα τον φίλο που θα θέλαμε να έχουμε όλοι μας δίπλα μας να συμβουλέψει τη κατάλληλη στιγμή.
Τα μηνύματα που έλαβα από το βιβλίο ήταν για την αγάπη των γονιών προς τα παιδιά, τη θυσία, τις σωστές/λάθος επιλογές, τις ανασφάλειες που όλοι βιώνουμε και τη κατάθλιψη που μπορεί να εμφανιστεί μετά από ένα τραυματικό γεγονός στη ζωή μας.
Και η κατάθλιψη είναι αυτή που μοιάζει σα ένα χταπόδι που τραβά σε μέρη τόσο σκοτεινά και σε κρατά εκεί χωρίς να σε αφήνει να "ξεκολλήσεις" εκτός αν στρέψεις το κεφάλι σου στο φως. Εδώ σε αυτό το βιβλίο το φως είναι ο έρωτας, είναι η αγάπη!
Τι με κούρασε; Σε αρκετά σημεία η συγγραφέας, είχε την τάση να επαναλαμβάνει μια λέξη.
Αντιλαμβάνομαι πως ήθελε να "περάσει" την ένταση της στιγμής. Αλλά όταν γράφει μια λέξη επί τέσσερις φορές και μετά από πέντε γραμμές ξανά άλλες τρεις φορές, πιο κάτω άλλη λέξη επί έξι και αυτό επαναλαμβάνετε περίπου ανά δέκα ή δεκαπέντε σελίδες, είναι κουραστικό. Θεωρώ ότι υπάρχουν δεκάδες τρόποι να εκφράσεις ένα έντονο συναίσθημα στο χαρτί. Ίσως είναι παραξενιά μου, αλλά ήταν κάτι που με δυσαρέστησε, γι' αυτό και την αναφέρω στο τέλος.
Αντιλαμβάνομαι πως ήθελε να "περάσει" την ένταση της στιγμής. Αλλά όταν γράφει μια λέξη επί τέσσερις φορές και μετά από πέντε γραμμές ξανά άλλες τρεις φορές, πιο κάτω άλλη λέξη επί έξι και αυτό επαναλαμβάνετε περίπου ανά δέκα ή δεκαπέντε σελίδες, είναι κουραστικό. Θεωρώ ότι υπάρχουν δεκάδες τρόποι να εκφράσεις ένα έντονο συναίσθημα στο χαρτί. Ίσως είναι παραξενιά μου, αλλά ήταν κάτι που με δυσαρέστησε, γι' αυτό και την αναφέρω στο τέλος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου