Αφιερώμα στον Ιουλιο Βερν

Ιούλιος Βερν (1828 - 1905)

 

 

Ο Ιούλιος Βερν ( 8 Φεβρουαρίου 1828 – 24 Μαρτίου 1905) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, ιδιαίτερα γνωστός για τα περιπετειώδη μυθιστορήματά του και τη βαθιά επιρροή του στο λογοτεχνικό είδος της επιστημονικής φαντασίας.

Ο Βερν έγραψε για αεροπορικά και διαστημικά ταξίδια πριν εφευρεθούν πρακτικά τα αεροπλάνα και πριν επινοηθούν τα μέσα ενός διαστημικού ταξιδιού. Είναι ο δεύτερος πιο μεταφρασμένος συγγραφέας στον κόσμο μετά την Αγκάθα Κρίστι. Ο Βερν αναφέρεται συχνά ως ο «Πατέρας της Επιστημονικής Φαντασίας», τίτλο που μερικές φορές μοιράζεται με τον Χιούγκο Γκέρνσμπακ και τον Χ. Τζ. Γουέλς.

Γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1828 στη Ναντ και ήταν το μεγαλύτερο από τα πέντε παιδιά ενός δικηγόρου, του Πέτρου Βερν, και της συζύγου του Σοφίας Αλλότ ντε λα Φυΐ, που καταγόταν από οικογένεια ευγενών. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο σπίτι με τους γονείς του στη πόλη της Ναντ. 

Ο πατέρας του σκεπτόταν να πάρει τον Ιούλιο στο γραφείο του όταν θα μεγάλωνε. Αλλά ο μικρός και ευφάνταστος Ιούλιος είχε άλλες ιδέες. Εκείνη την εποχή στο λιμάνι άραζαν πλοία που επέστρεφαν από όλες τις γωνιές του κόσμου. Αναθρεμμένος σ' ένα περιβάλλον πλούσιο σε θρύλους για τα μυστηριώδη και μαγευτικά μακρινά μέρη που έβλεπαν στα ταξίδια τους οι ναυτικοί, ο νεαρός Βερν αισθάνθηκε μ' όλη τη δύναμη της ψυχής του τη λαχτάρα για τα ταξίδια και τις δραματικές περιπέτειες. Η θέα των πολλών πλοίων που έπλεαν στον ποταμό πυροδότησε τη φαντασία του Ιούλιου, όπως ο ίδιος περιγράφει στο αυτοβιογραφικό του διήγημα "Souvenirs d'Enfance et de Jeunesse".

Όταν ο Ιούλιος ήταν μικρός υπέφερε από τους περιορισμούς του πατέρα του, ο οποίος ήταν οπαδός της αυστηρής πειθαρχίας και ήθελε να εφαρμόσει ο γιος του έναν αλύγιστο κώδικα ζωής. Ίσως όμως η αυστηρή πειθαρχία, μαζί με την ανάγνωση δύο ωραίων έργων -του Οικογένεια Ελβετών Ροβινσώνων και του Ιστορίες της Πέτσινης Κάλτσας του Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ- να έγιναν αιτία που σαν παιδί ο Ιούλιος Βερν ανέπτυξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα ταξίδια και τις εξερευνήσεις, ένα πάθος που έδειξε αργότερα ως συγγραφέας περιπετειών και επιστημονικής φαντασίας. Το ενδιαφέρον του στο γράψιμο συχνά είχε επιπτώσεις στην πρόοδό του σε άλλα θέματα.

Σε ηλικία 9 ετών, στάλθηκε μαζί, με τον αδερφό του, Παύλο σε οικοτροφείο. Στο οικοτροφείο, ο Βερν σπούδασε Λατινικά, τα οποία χρησιμοποίησε στο διήγημα "Le Mariage de Monsieur Anselme des Tilleuls" στα μέσα της δεκαετίας του 1850. Η δεύτερη βιογράφος του Βερν (και εγγονή του) Μαργκερίτ Αλλότ ντε λα Φυγ, διατύπωσε τη φήμη ότι ο Ιούλιος Βερν ήταν τόσο γοητευμένος με την περιπέτεια και απογοητευμένος από τον πατέρα του, ώστε σε ηλικία 11 ετών προσπάθησε στα κρυφά να μπει ως μούτσος στο πλήρωμα ενός εμπορικού πλοίου που θα ταξίδευε στις Δυτικές Ινδίες. Όμως κάποιος από τους μόνιμους ναύτες του πλοίου ειδοποίησε τον πατέρα του Ιούλιου ότι ο γιος του σχεδίαζε να το σκάσει κι έτσι το ταξίδι του τελείωσε πρόωρα. Αλλά ο Ιούλιος, πικραμένος, έπεσε στην αγκαλιά της μητέρας του και της είπε: "Από τώρα θα ταξιδεύω πια μονάχα με τη φαντασία μου". Έτσι, ο αρχικός του πόθος να γίνει ναυτικός δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, παρά μονάχα στις σελίδες των μυθιστορημάτων του. Αν και στην πραγματικότητα ο Ιούλιος Βερν ποτέ δεν έγινε ναυτικός, η αγάπη του για κάθε τι που συνδεόταν με τη θάλασσα χαρακτηρίζει ολόκληρη τη ζωή του και πολλά από τα βιβλία που έγραψε αργότερα αναφέρονταν στη θάλασσα.

Ως φοιτητής στο Παρίσι, ο Βερν ζούσε στις τυπικές φοιτητικές συνοικίες μ' ένα πενιχρό επίδομα, το περισσότερο από το οποίο το ξόδευε στα βιβλιοπωλεία και στα θέατρα. Η δίψα για διάβασμα ήταν ακόρεστη και ρουφούσε οτιδήποτε βιβλίο μπορούσε να αγοράσει ή να δανειστεί. Ολόκληρο χρόνο, το 1848, ο Ιούλιος Βερν έμεινε στο Παρίσι μελετώντας και δουλεύοντας σκληρά. Εκείνη τη χρονιά, σε συνεργασία με τον Μισέλ Καρέ, άρχισε να γράφει λιμπρέτα για οπερέτες, πέντε εκ των οποίων για τον φίλο του και συνθέτη Αριστίντ Ινιάρ. Το 1851 δημοσιεύτηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό Le Musée des familles οι πρώτες του μικρές ιστορίες: "Τα πρώτα καράβια του μεξικανικού ναυτικού" και "Ταξίδι με αερόστατο". Οι ταξιδιωτικές ιστορίες που έγραψε για το περιοδικό αποκάλυψαν το πραγματικό του ταλέντο: να περιγράφει με απολαυστικό τρόπο εξωφρενικές περιπέτειες και ταξίδια, δίνοντας έξυπνα επιστημονικά και γεωγραφικά στοιχεία που έδιναν έναν αέρα αληθοφάνειας.

Όταν ο πατέρας του Βερν ανακάλυψε ότι ο γιος του περισσότερο έγραφε παρά μελετούσε νομικά, απέσυρε την οικονομική του υποστήριξη. Ο Βερν αναγκάστηκε να εργαστεί ως χρηματιστής, επάγγελμα που μισούσε παρά το γεγονός ότι ήταν επιτυχημένος σ' αυτό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, γνώρισε τον Β. Ουγκώ και τον Α. Δουμά, από τους οποίους έμαθε πολλά που τον ωφέλησαν αργότερα. Επίσης ανακάλυψε πως το να γράφει κανείς θεατρικά έργα σαν ερασιτέχνης και το να γράφει έργα για να ζήσει, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το ένα ήταν διασκεδαστικό και το άλλο εξαιρετικά τολμηρό, ως μέσο που να εξασφαλίζει τροφή και στέγη. Ο Ιούλιος Βερν αναζήτησε τότε έναν άλλον τρόπο για να κερδίζει τα προς το ζην, πάντα με βάση το χάρισμά του να γράφει με ζωντανό τρόπο.

Το 1855 δημοσιεύτηκε το πρώτο του μυθιστόρημα ταξιδιών και περιπέτειας, το "Ξεχειμώνιασμα στους πάγους". Στις 10 Ιανουαρίου του 1857 παντρεύτηκε την Ονορίν ντε Βιαν Μορέλ, μια νεαρή χήρα με δύο κόρες. Με την ενθάρρυνσή της, κι ενώ εργαζόταν ως μεσίτης χρεωγράφων, συνέχισε να γράφει και να αναζητά εκδότη. Στις 3 Αυγούστου 1861 γεννήθηκε ο γιος του, Μισέλ Βερν. 

Το 1862, κι αφού συνάντησε μεγάλες δυσκολίες να βρει εκδότη για το έργο του, ο Ιούλιος Βερν γνώρισε τον Πιέρ-Ζυλ Ετζέλ, έναν από τους πιο σημαντικούς Γάλλους εκδότες του 19ου αιώνα, ο οποίος εξέδωσε, μεταξύ άλλων, έργα του Β. Ουγκώ, της Γ. Σάνδη και των Ερκμάν-Σατριάν. Ο Ετζέλ διάβασε μία ιστορία του Βερν, σχετικά με την εξερεύνηση της Αφρικής με αερόστατο, η οποία είχε απορριφθεί από άλλους εκδότες επειδή ήταν "υπερβολικά επιστημονική". Όμως ο Ετζέλ αποφάσισε να δώσει την ευκαιρία στον νέο συγγραφέα. Με τη βοήθεια του Ετζέλ, ο Βερν ξαναέγραψε την ιστορία, η οποία και κυκλοφόρησε το 1863 σε βιβλίο με τίτλο "Πέντε εβδομάδες με αερόστατο", που αποτέλεσε την πρώτη προσπάθεια του Ιουλίου Βερν να εισχωρήσει στον μαγικό του οραματικό κόσμο της μηχανής. Το βιβλίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία και ο Ετζέλ έγινε ο μοναδικός εκδότης του Ιουλίου Βερν. Αργότερα, με τη βοήθεια και πάλι του Ετζέλ, ο Βερν ήρθε σε επαφή με ερευνητές και εφευρέτες που διαπλάτυναν τις γνώσεις του, τον συμβούλευαν σε ειδικά θέματα και τον τροφοδοτούσαν με ιδέες.

 

Μετά την επιτυχία του "Πέντε εβδομάδες με αερόστατο" ο Βερν έγινε γνωστός ως συγγραφέας και μπορούσε πλέον να συντηρείται μόνο με τη συγγραφή. Τα επόμενα χρόνια έγραψε πάρα πολλά μυθιστορήματα που συνήθως δημοσιεύονταν σε συνέχειες στο 15ήμερο περιοδικό του Ετζέλ Magazine d'Éducation et de Récréation πριν εκδοθούν ως βιβλία. Το βάρος επικεντρώνονταν σε μυθιστορήματα ταξιδιών και περιπετειών. Ο Βερν και ο Ετζέλ αποτέλεσαν ένα εξαιρετικό δίδυμο συγγραφέα-εκδότη μέχρι τον θάνατο του Ετζέλ το 1886. Ακολουθώντας τις συμβουλές του Ετζέλ, ο Ιούλιος Βερν πρόσθετε κωμικές πινελιές στα μυθιστορήματά του, άλλαζε τις δυσάρεστες καταλήξεις των έργων του σε ευχάριστες, και περνούσε ήπια διάφορα πολιτικά μηνύματα.

Τα βιβλία του Βερν, που απευθύνονταν κυρίως σε νεανικό και σχετικά μορφωμένο αρσενικό κοινό, δεν ήταν επιτυχημένα μόνο στη Γαλλία αλλά, χάρη στις μεταφράσεις τους, και σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική. Τα γνωστότερα έργα του είναι: "Ταξίδι στο κέντρο της Γης" (1864), "Από τη Γη στη Σελήνη" (1865), "20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα" (1869) και "Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες" (1873), τα οποία και σταθεροποίησαν τη φήμη του συγγραφέα σ' ολόκληρο τον κόσμο. Ο "Γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες" ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του Βερν από άποψη πωλήσεων και διασκευάστηκε επιτυχώς για το θέατρο. Το 1876 εκδόθηκε το πολιτικό δράμα "Μιχαήλ Στρογκόφ", που κι αυτό με τη σειρά του διασκευάστηκε με τη συνεργασία του Αντόλφ ντ'Εννερί σε επιτυχημένο θεατρικό έργο και αποζημίωσε τον Ιούλιο Βερν για τις απογοητεύσεις που δοκίμασε με τα θεατρικά έργα που έγραψε στην αρχή της σταδιοδρομίας του. Το έργο αυτό γυρίστηκε αργότερα σε ομιλούσα κινηματογραφική ταινία, κάτι που δεν μπόρεσε να συλλάβει η ισχυρή φαντασία του Βερν.

Το 1867, ο Βερν αγόρασε ένα μικρό πλοίο, το Σεν Μισέλ, το οποίο αντικαταστάθηκε διαδοχικά από το Σεν Μισέλ ΙΙ και το Σεν Μισέλ ΙΙΙ, όσο βελτιώνονταν τα οικονομικά του συγγραφέα. Με το Σεν Μισέλ ΙΙΙ, ο Ιούλιος Βερν ταξίδεψε σ' όλη την Ευρώπη. Το 1870, του δόθηκε ο τίτλος του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής. Μετά το 1880, αν και πέρασε πλέον το ζενίθ της δημιουργικότητάς του, ο Ιούλιος Βερν συνέχισε να γράφει και να δημοσιεύει έργα σχεδόν χωρίς διάλειμμα. Η πίστη του όμως στα τεχνικά επιτεύγματα σιγά-σιγά εξασθένησε και από πολιτικής άποψης έγινε πιο συντηρητικός. Παρά τις επιτυχίες του, δεν κατάφερε το 1883 να γίνει μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, όπως ήταν η επιθυμία του. Έτσι, άρχισε να κάνει πολλά ταξίδια, εν μέρει με ιδιόκτητα μηχανοκίνητα ιστιοφόρα και διατηρούσε ένα εντυπωσιακό σπίτι στην Αμιένη όπου ζούσε και από όπου καταγόταν η σύζυγός του.

Στις 9 Μαρτίου του 1886, καθώς ο Ιούλιος Βερν επέστρεφε στο σπίτι του, ο 25χρονος ανιψιός του, Γκαστόν, τον πυροβόλησε δύο φορές με πιστόλι. Η πρώτη σφαίρα αστόχησε αλλά η δεύτερη βρήκε το αριστερό πόδι του Βερν, αφήνοντάς του μόνιμη χωλότητα που δεν κατέστη δυνατό να αντιμετωπιστεί. Αυτό το περιστατικό αποσιωπήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά ο Γκαστόν πέρασε την υπόλοιπη ζωή του σε ψυχιατρικό άσυλο.

Μετά τον θάνατο της αγαπημένης του μητέρας (1887), κι αφού είχε προηγηθεί ο θάνατος του Ετζέλ (1886), ο Ιούλιος Βερν άρχισε να γράφει πιο σκοτεινά έργα. Αυτό μπορεί να οφείλεται εν μέρει σε αλλαγές στην προσωπικότητά του, αλλά ένας σημαντικός παράγοντας είναι το γεγονός ότι ο γιος του Ετζέλ, ο οποίος ανέλαβε την επιχείρηση του πατέρα του, δεν ήταν τόσο αυστηρός στις διορθώσεις του όσο ήταν ο Ετζέλ. Το 1888, ο Ιούλιος Βερν μπήκε στην πολιτική και εξελέγη δημοτικός σύμβουλος της Αμιένης, θέση την οποία υπηρέτησε επί 15 χρόνια. Στις 24 Μαρτίου 1905, κι ενώ έπασχε από διαβήτη, ο Ιούλιος Βερν πέθανε στο σπίτι του επί της Boulevard Longueville 44 (σημερινή Boulevard Jules-Verne), με τη χαρά ότι το έργο του είχε αγαπηθεί και εκτιμηθεί. Ο γιος του, Μισέλ Βερν, επέβλεψε την έκδοση των μυθιστορημάτων Η Εισβολή της Θάλασσας και Ο Φάρος στην Άκρη του Κόσμου.

 

Το 1863, ο Ιούλιος Βερν έγραψε ένα μυθιστόρημα με τίτλο Το Παρίσι στον 20ό αιώνα, όπου ένας νεαρός άνδρας ζει σ' έναν κόσμο με γυάλινους ουρανοξύστες, τρένα υψηλής ταχύτητας, αυτοκίνητα που κινούνται με φυσικό αέριο, αριθμομηχανές κι ένα παγκόσμιο δίκτυο επικοινωνιών, αλλά δεν μπορεί να βρει την ευτυχία και καταλήγει σ' ένα τραγικό τέλος. Ο Ετζέλ σκέφτηκε ότι η απαισιοδοξία του μυθιστορήματος θα έβλαπτε την ακμάζουσα καριέρα του Βερν και πρότεινε να περιμένει 20 χρόνια για να το δημοσιεύσει. Ο Βερν έβαλε το χειρόγραφο σ' ένα ασφαλές σημείο, όπου ανακαλύφθηκε το 1989. Δημοσιεύθηκε το 1994, και την ίδια εποχή δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά πολλά άλλα μυθιστορήματα και διηγήματα του Βερν.

Ο Ιούλιος Βερν συνάρπασε τη φαντασία όχι μόνο της Γαλλίας, όπου γεννήθηκε, αλλά και όλης της ευρωπαϊκής ηπείρου και της Αμερικής. Τα μυθιστορήματά του μεταφράστηκαν σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Έγραψε ταξιδιωτικές ιστορίες που διαδραματίζονται σε θάλασσες, σε στεριές και στον αέρα, προβλέποντας μερικά από τα σύγχρονα κατορθώματα του ανθρώπου. Τα μεγάλα συγγράμματά του εισήγαγαν στη φιλολογία μία νέα σχολή, περιγράφοντας με σχεδόν επιστημονικό τρόπο τις τολμηρές και απίστευτες περιπέτειες, που ήταν άγνωστες στους συγχρόνους του.

Εκείνη την εποχή ο κόσμος εξακολουθούσε να αντικρύζει την επιστήμη με φόβο και αγωνία και περιοριζόταν στα εργαστήρια των σοφών, που δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να αποθαρρυνθεί από τις λαϊκές προλήψεις. Ο νέος τύπος μυθιστορήματος που εισήγαγε ο Ιούλιος Βερν ανατάραξε τη φαντασία των ανθρώπων και τους έκανε να στραφούν ψηλά και να ερευνήσουν τον ουρανό έχοντας το ερώτημα αν είναι πραγματικά δυνατή η πτήση στο διάστημα. Έκανε επίσης τους ανθρώπους να στρέψουν το ενδιαφέρον τους στους βυθούς των ωκεανών και να μελετήσουν αν υπήρχε δυνατότητα να κατακτήσουν τον υποβρύχιο κόσμο. Σήμερα, παρόλο που οι περισσότερες φανταστικές του ιστορίες έγιναν πραγματικότητα, τα έργα του εξακολουθούν να είναι αγαπητά για την πρωτοτυπία τους και το κοσμαγάπητο ύφος τους.

Καθώς ο Ιούλιος Βερν ήταν επί σειρά ετών κάτοικος της Αμιένης, πολλά μέρη της πόλης πήραν το όνομά του. Στην Αμιένη επίσης βρίσκεται ο τάφος του. Το σπίτι όπου έζησε είναι σήμερα μουσείο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Λίστα με τα έργα του

    Πέντε εβδομάδες με αερόστατο - 1863

    Ταξίδι στο κέντρο της Γης - 1864

    Ο κόμης του Σαντελέν. Επεισόδιο από την Επανάσταση - 1864

    Από τη Γη στη Σελήνη  -  1865

    Ταξίδια και περιπέτειες του Πλοιάρχου Χατεράς - 1866

    Στην κόλαση του Εμφυλίου Πολέμου - 1866

    Τα τέκνα του πλοιάρχου Γκραντ - 1868

    Το μυστηριώδες έγκλημα - 1869

    20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα - 1870

    Γύρω από τη Σελήνη - 1870

    Η πλωτή πολιτεία - 1871

    Στα κύματα και στη φωτιά - 1871

    Μια φαντασία του δόκτορα Οξ - 1872

    Περιπέτειες τριών Ρώσων και τριών Άγγλων στη Νότια Αφρική - 1872

    Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες - 1873

    Στη χώρα των γουναρικών - 1873

    Ο μαστρο-Ζαχαρίας - 1874

    Η μυστηριώδης νήσος - 1875

    Σανσελόρ - 1875

    Μαρτίν Παζ - 1875

    Μιχαήλ Στρογκόφ - 1876

    Ένα δράμα στο Μεξικό - 1876

    Πάνω σ' έναν κομήτη - 1877

    Μαύρες Ινδίες - 1877

    Ο δεκαπενταετής πλοίαρχος - 1878

    Τα 500 εκατομμύρια της Μπεγκούμ - 1879

    Η ανταρσία του Μπάουντυ - 1879, το πρωτότυπο κείμενο γράφτηκε από τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ.

    Περιπέτειες Κινέζου - 1879

    Το ατμοκίνητο σπίτι - 1880

    Δέκα ώρες κυνήγι - 1881

    Η Τζανγκάντα - 1881

    Η Σχολή των Ροβινσώνων - 1882

    Η πράσινη αχτίδα - 1882

    Κεραμπάν ο Πεισματάρης - 1883

    Το Αστέρι του Νότου - 1884

    Το φλογισμένο Αρχιπέλαγος - 1884

    Φρριττ Φλακκ - 1884

    Ματθίας Σαντόρφ - 1885

    Ο ναυαγός της Κυνθίας - 1885, γράφτηκε σε συνεργασία με τον Πασκάλ Γκρουσέ, ο οποίος χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Αντρέ Λωρί

    Ο λαχνός υπ' αριθ. 9672 - 1886

    Ροβήρος ο Κατακτητής - 1886

    Βορράς εναντίον Νότου - 1887

    Ο δρόμος για τη Γαλλία - 1887

    Ζιλ Βραλτάρ - 1887

    Δύο χρόνια διακοπές - 1888

    Οικογένεια δίχως όνομα - 1889

    Άνω κάτω - 1889

    Σεζάρ Κασκαμπέλ - 1890

    Η Κυρία Μπράνικαν - 1891

    Ο Πύργος των Καρπαθίων - 1892

    Από τον Καύκασο στο Πεκίνο - 1892

    Κλαύδιος Μπομπαρνάκ - 1893

    Ο μικρούλης - 1893

    Οι εξωφρενικές περιπέτειες του Αντιφέρ - 1894

    Το νησί με τις έλικες - 1895

    Μπροστά στη σημαία - 1896

    Κλοβίς Νταρντεντόρ - 1896

    Η Σφίγγα των πάγων - 1897

    Ο υπέροχος Ορινόκος - 1898

    Παράξενη διαθήκη - 1899

    Δεύτερη πατρίδα - 1900

    Το εναέριο χωριό - 1901

    Τα τέρατα των θαλασσών - 1901

    Οι Αδελφοί Κιπ - 1902

    Ταξιδιωτικές υποτροφίες - 1903

    Δράμα στη Λιβονία - 1904

    Ο Άρχοντας του Κόσμου - 1904

    Η εισβολή της Θάλασσας - 1905

Μετά τον θάνατο του Ιουλίου Βερν το 1905, πολλά από τα χειρόγραφά του βρίσκονται στο στάδιο της αναμονής της δημοσίευσής τους, ώστε να τηρείται ο ρυθμός του ενός ή δύο βιβλίων ετησίως. Τα παρακάτω μυθιστορήματα και διηγήματα έχουν εκδοθεί μετά τον θάνατο του συγγραφέα. Μερικά από αυτά έχουν γραφτεί ως επί το πλείστον εκ νέου από τον Μισέλ Βερν, γιο του Ιουλίου Βερν. Η ημερομηνία στην παρένθεση είναι το εκτιμώμενο έτος συγγραφής.

    Ταξίδι μετ' εμποδίων στην Αγγλία και τη Σκωτία - 1859

    Joyeuses misères de trois voyageurs en Scandinavie - 1861, ημιτελές

    Το Παρίσι στον 20ό αιώνα - 1863

    Μια ιδανική πόλη - 1875

    Οι περιπέτειες της Οικογένειας Ποντικέα - 1886

    Μια μέρα από τη ζωή ενός Αμερικανού δημοσιογράφου το 2889 - 1889

    Ο κύριος Ρε-Δίεση και η δεσποινίς Μι-Ύφεση - 1893

    Οι ναυαγοί του Ιωνάθαν - 1897

    Το μυστικό του Βίλχελμ Στόριτς - 1898

    Το χρυσό ηφαίστειο - 1899

    Ο πιλότος του Δούναβη - 1901

    Το κυνήγι του Αερόλιθου - 1901

    Ο φάρος στην άκρη του κόσμου - 1901

    Ταξίδι εξερεύνησης - ημιτελές, 1904, ολοκληρώθηκε από τον Μισέλ Βερν το 1919 υπό τον τίτλο Η Καταπληκτική Αποστολή Μπαρζάκ

    Ο αιώνιος Αδάμ - 1905, με αρχικό τίτλο Edom

    Γραφείο ταξιδιών Θόμψων και Σία - 1907, γράφτηκε από τον Μισέλ Βερν αλλά εκδόθηκε υπό το όνομα του Ιουλίου Βερν

________________________

Πηγή