H Δανάη είναι ένα πλάσμα που από τη γέννησή της βιώνει την απώλεια και τον αποχωρισμό. Όλοι οι άνθρωποι που αγάπησε, την εγκαταλείπουν ο ένας μετά τον άλλον, είτε επειδή αυτοί το αποφάσισαν, είτε επειδή η ζωή το αποφάσισε για αυτούς. Η προδοσία αφήνει ανεξίτηλα τα σημάδια της στην ψυχή της, ενώ ταυτόχρονα οι τύψεις για ό,τι η ίδια έκανε ή για ό,τι δεν έκανε, τη στοιχειώνουν.
Μόνη της παρηγοριά και δημιουργική διέξοδος, ο χορός, στον οποίο και διακρίνεται. Γίνεται πρίμα μπαλαρίνα. Κάθε φορά που χορεύει, η Δανάη αισθάνεται ότι πετά σε έναν απέραντο ουρανό, ελεύθερη και γαλήνια. Ο χορός γίνεται για αυτήν το μαλακό μαξιλάρι στο οποίο ακουμπά την ψυχή της , το στήριγμα που ποτέ δεν μπόρεσε να γίνει κανείς άνθρωπος για αυτήν.
Ο πόνος όμως που τόσα χρόνια φωλιάζει στην καρδιά της Δανάης, δεν γιατρεύτηκε ποτέ και είναι πιο βαθύς και πιο έντονος από όσο η ίδια περίμενε. Κάποια στιγμή σπάει τα δεσμά του και επιτίθεται με απίστευτο μένος στο σώμα της Δανάης. Ο εαυτός της την τιμωρεί που δεν τον αγάπησε, που δεν τον φρόντισε αρκετά και με τον τρόπο που έπρεπε.
Η Δανάη δεν μπορεί να χορέψει πια. Η παραμικρή σωματική κίνηση γίνεται ένας άθλος που την εξαντλεί. Η ψυχή της όμως αρνείται να παραδοθεί αμαχητί…αυτή θα συνεχίσει να παλεύει. Μέχρι να κερδίσει τον πόλεμο.
Η Αλίσια Παρσεκιάν γράφει με ρεαλισμό και ευαισθησία για τα τραύματα του παρελθόντος που μπορούν να μας καταστρέψουν αν δεν γιατρευτούν έγκαιρα. Για το πόσο σημαντικό είναι να αγαπάμε τον εαυτό μας ουσιαστικά.
Όπως λέει και η ίδια η Αλίσια Παρσεκιάν σε σημείωμά της στο τέλος του βιβλίου:
‘’ Μην πετάτε τα ψιχουλάκια σας…Είναι πολύτιμα, μονάκριβα. Ακόμα κι αν δεν τα χρειάζεστε, μην τα περιφρονείτε. Η ίδια η στιγμή, κάθε στιγμή αποδεικνύει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο.’’
Όλα τα έσοδα από το βιβλίο θα διατεθούν από την Αλίσια Παρσεκιάν αποκλειστικά για την ιατρική έρευνα που γίνεται στην Ελλάδα για τα αυτοάνοσα νοσήματα & πιο συγκεκριμένα στο “Ινστιτούτο Εφαρμοσμένης Φυσιολογίας και Άσκησης στην Ιατρική”.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
για τη ζωή"
Η Δανάη, πρίμα μπαλαρίνα στη Νέα Υόρκη, αφηγείται τα γεγονότα που καθόρισαν τη ζωή της.
Η μητρική αγάπη τη συντροφεύει σε κάθε της βήμα. Ο έρωτας την καθορίζει και τη μετουσιώνει. Κρυμμένα μυστικά που έρχονται στην επιφάνεια και ανομολόγητες μνήμες, κηρύττουν ανελέητο πόλεμο στην αγάπη.
Οι φιλίες της δοκιμάζονται. Ο θάνατος την πληγώνει ανεπανόρθωτα.
Το βίαιο πάθος ενός άντρα τη στιγματίζει. Όλα αλλάζουν για τη Δανάη. Η ψυχή και το σώμα της καταρρέουν. «Η Λίμνη των Κύκνων» του Τσαϊκόφσκι γίνεται το κύκνειο άσμα της στο Ηρώδειο.
Είναι αυτή η αρχή του τέλους ή το ξεκίνημα μιας ολότελα νέας ζωής, δίχως επιλογές;
Δεκαεννιά σπονδυλωτά διηγήματα, για τις ρωγμές της ζωής που αλλάζουν σχήμα και χρώμα.
«Kάποτε χόρευα, θυμάσαι;»
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πηγή.
«Βιογραφικό συγγραφέα»
Η Παρσεκιάν Αλίσια γεννήθηκε το 1985.
Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος DEREE, απ' όπου έλαβε το πτυχίο της με διάκριση, καθώς και τον μεταπτυχιακό της τίτλο (MBA).
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Το παρόν βιβλίο αποτελεί την πρώτη της συγγραφική προσπάθεια.
✒️ Πληροφορίες Βιβλιοκριτικού ✒️
Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι καθηγήτρια αγγλικών, μεταφράστρια και συγγραφέας. Πρόσφατα εκδόθηκε το βιβλίο της ‘’Η ζωή από το τζάμι περνά’’ από τις εκδόσεις Λέμβος. Γράφει στο blog Λογοτεχνικοί Ορίζοντες.
© Νάντια Βαβάση για το Bookaholic Thoughts 23/03/2020
 |
| Δημιουργός banner:Κωνσταντίνος Σπανός Γραφίστας-Συγγραφέας |
© Νάντια Βαβάση για το Bookaholic Thoughts 23/03/2020
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου