Κριτική για το βιβλίο «Η φωτεινή πλευρά ενός γκρι ουρανού»
Όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο του νέου συγγραφέα Νίκου Αντωνίου, «Η φωτεινή πλευρά ενός γκρι ουρανού» αίφνης ένιωσα πως με κέρδισε. Θαρρείς, το ιδιαίτερα προσεγμένο εξώφυλλο του (σ.σ συγχαρητήρια στον γραφίστα Κωνσταντίνο Σπανό που ακόμη μια φορά μας εντυπωσίασε η λεπτομερής απεικόνιση ενός ξεχωριστού βιβλίου), το διεισδυτικό ένστικτο μου, κατάλαβα πως κλείνοντας αυτό το βιβλίο θα έχω επενδύσει τον χρόνο μου σε ένα ανάγνωσμα που μεταδίδει μηνύματα και μαθήματα - παθήματα ζωής!
Ξεκινώντας την ανάγνωση του, η κινηματογραφική του ροή με συνεπήρε. Η μια "σκηνή" διαδεχόταν την άλλη και αγωνιούσα για την επόμενη, με την ίδια λαχτάρα χωρίς στιγμή να νιώσω ότι με κουράζει.
Ένα νεανικό έργο με εστίαση σε κοινωνικά θέματα και οικογενειακές συγκρούσεις.
Ο πρωταγωνιστής μας, ο Άλεξ, είναι ένα παιδί που ξεχωρίζει, τόσο στην ευαισθησία του χαρακτήρα του όσο και σε κάποιες ψυχαναγκαστικές ιδεοληψίες, οι οποίες δρουν αρνητικά πάνω του με συνέπεια να αλλοιώνουν στοιχεία του χαρακτήρα του και να τον ταλαιπωρούν.
Ζει με τη μητέρα του και τον μεγαλύτερο αδερφό του, τον Κέβιν, ο οποίος είναι εντελώς αντίθετος χαρακτήρας. Είναι κοινωνικός και εξωστρεφής σε αντίθεση με τον Άλεξ που είναι εσωστρεφής και υψώνει τείχη στους ανθρώπους που τον πλησιάζουν.
Η σχέση των δύο αδερφών είναι τυπική, ανέφελη, χωρίς πραγματικό ενδιαφέρον. Ο πατέρας τους, τους είχε εγκαταλείψει χρόνια πριν και η μητέρα των παιδιών πάλευε μόνη της να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας μονογονεϊκής οικογένειας.
Το βιβλίο περνάει πολλά μηνύματα όπως την δυσκολία των σχέσεων ανάμεσα σε συγγενείς, στη φιλία, στις σχέσεις. Αυτό που αναβλύζει από όλες τις συγκρίσεις μεταξύ των δεσμών αυτών είναι πως κάθε άνθρωπος έχει την δική του πορεία στην ζωή που κανένας δεν γνωρίζει. Αυτό που ξεχωρίζει όμως τις αληθινές σχέσεις είναι όταν ο "άλλος" θελήσει να σπάσει τις αλυσίδες της σιωπής και προσπαθήσει με τα λόγια του, με το νοιάξιμο του να διεισδύσει στα ενδότερα του συνανθρώπου του, δίχως να τον κρίνει αβίαστα και εύκολα για την αλλόκοτη συμπεριφορά του. Να αναζητά την ρίζα των πράξεών του και όχι το αποτέλεσμα.
Αυτό στην περίπτωση μας το καταφέρνει η Άρια, η φίλη και συμφοιτήτρια του Κέβιν, όπου επί χρόνια προσπαθούσε να "ξεκλειδώσει" τον Άλεξ… και τα κατάφερε!
Εδώ το μύνημα είναι πως ο έρωτας μπορεί να δώσει δύναμη σε έναν άνθρωπο να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής και φυσικά, τι άλλο; Να φωτίσει τον δικό του γκρι ουρανού, να φωτίσει τα σκοτεινά σημεία της ψυχής του και να του γαληνέψει την καρδιά. Με θέληση και αγάπη, με συζήτηση και όχι με εναντίωση και εμπαιγμούς.
ΜΟΝΟ Η ΑΓΑΠΗ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟΝ ΆΝΘΡΩΠΟ. ΜΟΝΟ Η ΑΓΑΠΗ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΙΟ ΦΩΤΕΙΝΗ ΤΟΥ ΠΛΕΥΡΑ.
Ο συγγραφέας μας ταξιδεύει από τη Αθήνα, στην Αίγινα, στην Πάργα και μας δίνει φως μέσα στον μουντό χειμώνα. Μας χαρίζει εικόνες ανεμελιάς και χαράς. Με πάρτυ, βουτιές στην θάλασσα, παιχνίδια που πολλοί νοσταλγούμε σαν θυμόμαστε την «Μπουκάλα» η το «Θάρρος η Αλήθεια».
Μας δείχνει τα λάθη που μπορεί να κάνουμε εις βάρος ανθρώπων που αγαπάμε και έτσι να πούμε λόγια που δεν τα πιστεύουμε, αφιλτράριστα και αντίθετα από όσα νιώθουμε. Γιατί ίσως να λειτουργούμε υπό πίεση διαφόρων άλλων καταστάσεων στη ζωή μας. Η σωστή διαχείριση λοιπόν των λέξεων μας είναι ένα πολύτιμο ηθικό δίδαγμα για ολους όσους δρουν παρορμητικά και πληγώνουν τους πιο δικούς τους ανθρώπους. Διότι τα λόγια ναι μεν είναι αέρας αλλά όταν στοχεύουν έναν άνθρωπο που σε νοιάζεται γίνονται λεπίδες και κόβουν τα συναισθήματα στα δύο…
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμη γι'αυτό το αναγνωστικό ταξίδι που μου χάρισε ο Νίκος Αντωνίου, όμως θα σταματήσω εδώ και θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας σελίδα- σελίδα!
Το προτείνω σε όλους τους βιβλιόφιλους, σε όλους τους έφηβους στην ηλικία και στην ψυχή και σε όλους όσους αγαπάνε τα μαγικά μονοπάτια των λέξεων που σε κάνουν πιο ώριμο και καλύτερο άνθρωπο.
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ελκυστής.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου