Έρχεται μετά το καλοκαίρι μια ιστορία μυστηρίου, γεμάτη ανατροπές, πάθος και έρωτα.
Η πτώση - Αντωνία Λαλουση
Αρ. Σελίδων: n/a
Ημ. έκδοδης: n/a
ΙSBN: n/a
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Δύο άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι χάνουν την ίδια στιγμή τη συνέχειά τους. Λίγα χρόνια μετά η ζωή τούς φέρνει αντιμέτωπους. Ο Πέτρος Δεληγιάννης, ένας αυστηρός εγκληματολόγος που βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας του, συναντά την Άννα Ηλιοπούλου, μια τολμηρή αστυνομικό που διεκδικεί μια ακόμη ευκαιρία στη ζωή. Αυτή θα γοητευτεί από τον έξυπνο, απόλυτο και ακλόνητο χαρακτήρα του ενώ αυτός θα προσπαθεί να της αντισταθεί, δίνοντας μάχες με τον εαυτό του για να ξεφύγει από τα δεσμά των φόβων του. Θα συνεργαστούν για να εξιχνιάσουν το θάνατο μιας εικοσιδιάχρονης φοιτήτριας. Η γνωριμία τους θα σημάνει γι' αυτούς ένα νέο μέλλον ή την απόλυτη ένωση με το παρελθόν τους; Θα μπορέσουν ν' αντέξουν την αλήθεια; Μια ιστορία μυστηρίου, γεμάτη ανατροπές, πάθος και έρωτα.
Απόσπασμα από το νέο βιβλιο
Άνοιξε την πόρτα του οδηγού. Κάθισε στη θέση του και ακούμπησε τη μαύρη, δερμάτινη τσάντα του στο κάθισμα του συνοδηγού. Το εσωτερικό του γκρι, Peugeot αυτοκινήτου του πλημμύρισε με το διεγερτικό άρωμά του. One million. Κατέβασε τον καθρέπτη της οροφής. Έριξε μια τελευταία ματιά στο είδωλό του. Άψογος όπως πάντα. Εκθαμβωτικός. Έτοιμος να καταπλήξει τους πάντες. Έτοιμος για μια ακόμη περιπέτεια.
Η δουλειά του ήταν η δύναμή του. Δεν είχε τίποτα άλλο. Πριν τέσσερα χρόνια έχασε τη ζωή του. Επέστρεψε όμως δυνατός και αήττητος με στόχο την επαγγελματική επιτυχία. Το χρωστούσε στον πατέρα του. Γι' αυτόν επέστρεψε από το θάνατο. Το καλοσχηματισμένο σώμα του ήταν κενό στο εσωτερικό του. Δεν ένιωθε λύπη, χαρά, αγωνία, έρωτα. Όλα του τα συναισθήματα νεκρώθηκαν μαζί με την ψυχή του. Ό,τι αισθανόταν προερχόταν πλέον μόνο από τις αναμνήσεις του.
Ένας επιτυχημένος εγκληματολόγος. Τίποτα δεν ήταν δύσκολο γι' αυτόν. Ο πατέρας του τον καμάρωνε. Αυτό τον ικανοποιούσε πολύ. Θα μπορούσε να κάνει τα πάντα για τον πατέρα του. να θυσιάσει τα πάντα. Αγάπη, αφοσίωση, πίστη, σεβασμός... Όλα για τον ήρωα της ζωής του. Για τον πιο άξιο άνθρωπο. Για το στήριγμά του...
Πήρε την τσάντα και έβγαλε το μαύρο φάκελο με τη νέα υπόθεση που του ανατέθηκε. Θάνατος εικοσιδιάχρονης φοιτήτριας. Το προηγούμενο βράδυ μελέτησε καλά τα στοιχεία και οργάνωσε το πλάνο πορείας του. Όλα στο μυαλό του οργανωμένα σε πλήρη τάξη. Κάθε του βήμα σχεδιασμένο και ακριβές. Κανένα περιθώριο αποτυχίας. Άλλη μια υπόθεση που θα έφερνε εις πέρας με απόλυτη επιτυχία. Ξεφύλλισε τις σελίδες και πέρασε μπροστά τα βιογραφικά των νέων του βοηθών.
Ελευθερία Αλεξίου. Ετών 32. Αξιωματικός υπηρεσίας. Υπηρετεί τρεις μήνες στο τμήμα. Παρατήρησε τη φωτογραφία της. Ξανθιά με ίσια μαλλιά μέχρι τον ώμο. Κόκκινα μάγουλα με πράσινα μάτια. Αξιομνημόνευτη φυσιογνωμία. Προχώρησε με απαθές βλέμμα στη δεύτερη συνάδελφό του.
Άννα Ηλιοπούλου. Ετών 27. Αξιωματικός υπηρεσίας. Υπηρετεί τέσσερα χρόνια στο τμήμα. Μελαχρινή με αμυγδαλωτά μάτια και έντονες γωνίες στο πρόσωπο. Το βλέμμα της ζωηρό. Του τράβηξε την προσοχή.
Ζάρωσε τα φρύδια. Τα χείλη του μια απαθής γραμμή. Οι νέες του βοηθοί ήταν και οι δύο γυναίκες και μάλιστα στην ηλικία του. Χαιρόταν γι' αυτό. Τα πήγαινε καλά με το γυναικείο φύλο. Η γοητεία του δεν άφηνε απαρατήρητη την παρουσία του. Ήταν ένας άντρας που προκαλούσε πανικό στο πέρασμά του, κάτι που απολάμβανε ιδιαίτερα. Οι γυναίκες που γνώριζε ήταν τα θύματά του. Τις χώριζε μάλιστα σε δύο κατηγορίες. Στα θύματα προς εκμετάλλευση και στα αθώα θύματα.
Στην πρώτη περίπτωση ανήκαν γυναίκες που αναζητούσαν την σωματική ικανοποίηση όπως και αυτός. Για σύντομο διάστημα περνούσαν από τη ζωή του χαρίζοντάς του τη σαρκική απόλαυση. Ήταν οι μόνες σχέσεις που έκανε. Δε θα έκανε ποτέ τίποτα πιο σοβαρό. Ποτέ ξανά.
Στα αθώα θύματα ανήκαν κοπέλες που γίνονταν έρμαια της ομορφιάς και της προσωπικότητάς του χωρίς όμως αυτός να συνάπτει κάποιου είδους σχέσης μαζί τους. Οι λόγοι πολλοί και διαφορετικοί για κάθε περίπτωση. Ίσως δεν του άρεσαν ερωτικά, ίσως έψαχναν κάτι πιο σοβαρό πέραν της ερωτικής συνεύρεσης, ίσως απλά του περνούσαν αδιάφορες. Από αυτές τις γυναίκες όμως λάμβανε εγκεφαλική ικανοποίηση.
Έτσι λοιπόν αφού ικανοποιούσε το σώμα και το μυαλό του έπαιρνε δύναμη για να συνεχίσει. Να συνεχίσει να παίζει μαζί τους όπως έπαιξαν και αυτές στο παρελθόν. Σε εκείνο το παιχνίδι τερμάτισε ηττημένος σε αυτό όμως έχει πάρει κατά πολύ τη ρεβάνς. Καμία δεν μπορούσε πλέον να τον αλλάξει. Να τον δελεάσει. Να σπάσει τους κανόνες του. Καμία δε θα άφηνε να το κάνει αυτό. Καμία δεν μπορούσε να ρίξει τα απροσπέλαστα τείχη του κυρίου τέλειου εγκληματολόγου.
Έβαλε τις σημειώσεις στο φάκελο και τον τοποθέτησε μέσα στην τσάντα. Πέρασε την καρτέλα της αστυνομικής του ιδιότητας γύρω από το λαιμό του, φόρεσε τα rayban γυαλιά ηλίου του και ξεκίνησε να οδηγεί με προορισμό το αστυνομικό τμήμα μετάθεσής του.
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς απεργούσαν. Τον ενημέρωσε από νωρίς το smartphone του. Η κίνηση στους δρόμους ήταν ασφυκτική. Σήκωσε το δεξί μανίκι του πουκαμίσου του και έριξε μια φευγαλέα ματιά στο ασημί ρόλεξ του. Η συνέπεια ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά του.
Στη λεωφόρο Δημοκρατίας διέκρινε μια γυναικεία φιγούρα που είχε σηκώσει το χέρι προς το δρόμο. Ελάττωσε ταχύτητα. Μισόκλεισε τα ματιά σα γεράκι και εστίασε την προσοχή του πάνω της. Η βραχυπρόθεσμη μνήμη του ανακάλεσε την εικόνα της νέας, μελαχρινής βοηθού του. Μια ψυχρή λάμψη ικανοποίησης διέτρεξε το πρόσωπο του. Ένα ελαφρύ μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλη του. Έμοιαζε ανήσυχη. Αγχωμένη. Με ένα απλό σκανάρισμα μπορούσε να καταλάβει τα πάντα για την ψυχοσύνθεσή της. Αυτή ήταν η δουλειά του.
Παραμέρισε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. Έβγαλε την αστυνομική ταυτότητα από το λαιμό του και την έβαλε στην αριστερή τσέπη του σακακιού του. Πέταξε τη δερμάτινη τσάντα του στο πίσω κάθισμα, ίσιωσε τη βυσσινί γραβάτα του και άνοιξε την πόρτα.
Στάθηκε δίπλα στο αυτοκίνητό του, κατέβασε στα γυαλιά του και στράφηκε προς την Άννα. «Χρειάζεστε κάποια βοήθεια;»
«Εεε... Ναι... Με έκλεισαν και δεν μπορώ να βγάλω το αυτοκίνητό μου και είναι μεγάλη ανάγκη να πάω γρήγορα στο κεντρο», απάντησε παραμένοντας στη θέση της. Τον κοιτούσε με επιφύλαξη. Αυτό τον έκανε να χαμογελάσει.
«Και εγώ στο κέντρο πηγαίνω. Αν θέλετε μπορώ να σας πάω εγώ...» πρότεινε και αυτή πλησίασε λίγο πιο κοντά του.
«Αλήθεια μπορείτε;» τον ρώτησε γεμάτη ενθουσιασμό.
Φόρεσε και πάλι τα γυαλιά του και της έκανε νόημα με το χέρι να περάσει μέσα. Κάθισε στη θέση του. Εκείνη τον πλησίαζε διστακτικά. Του άρεσε ο φόβος που διέκρινε στα μάτια της. Έβαλε μπροστά τη μηχανή. Η κοπέλα κάθισε βιαστικά στη θέση δίπλα του και αυτός επέστρεψε με γρήγορη ταχύτητα στη λεωφόρο.
Δεν μιλούσαν καθόλου. Αυτή του έριχνε μερικές κλεφτές ματιές τις οποίες αυτός δεν ανταπέδιδε. Η αμηχανία της πείραζε το μικρό παιδί μέσα του. Γελούσε σιωπηλά. Είχε δίπλα του την Άννα Ηλιοπούλου, τη νέα βοηθό του χωρίς αυτή να γνωρίζει ποιος ήταν. Άλλο ένα όμορφο παιχνίδι στη συλλογή του.
Την κοίταξε αιφνιδιαστικά και εκείνη έσκυψε το κεφάλι. Τον έτρωγε με τα μάτια της αλλά δεν ήθελε να την αντιληφθεί. Ένιωθε την ανάσα της κοφτή. Άκουγε τη γρήγορη αναπνοή της. Εύκολα έβγαλε την ετυμηγορία κατάταξής της. Ανήκε πλέον στα αθώα θύματά του. «Πού ακριβώς θέλετε στο κέντρο;» τη ρώτησε κοιτώντας απερίσπαστος μπροστά στο δρόμο. Δεν έπαιρνε απάντηση. Σίγουρα το θύμα του τον περιεργαζόταν. «Σας ρώτησα κάτι…» επανέλαβε αυστηρά.
«Εεε... Ναι με συγχωρείτε αφαιρεθηκα. Στο αστυνομικό τμήμα πηγαίνω. Είμαι αστυνομικός», απάντησε με περηφάνια.
«Δύσκολη δουλειά για άτομα που αφαιρούνται τόσο εύκολα όσο εσείς». Απροσδόκητη βολή από μέρους του έκανε την Άννα να νιώσει ακόμα μεγαλύτερη αμηχανία.
«Ένας αστυνομικός χρειάζεται να έχει μια ολοκληρωμένη προσωπικοτητα. Και αυτή περιλαμβάνει όλες τις εκφάνσεις της εκάστοτε ψυχοσύνθεσης και συμπεριφοράς». Ο εσωτερικός του τύραννος χειροκρότησε το θάρρος της. Ο ίδιος όμως ήξερε πως ήταν απλά μια φιλότιμη προσπάθεια επιβολής.
«Στοιχεία που διέπουν τα χαρίσματα ενός ψυχολόγου. Ένας αστυνομικός χρειάζεται άλλα πράγματα...» τόνισε με σιγουριά.
«Όπως;»
«Όπως αυτά που είμαι βέβαιος πως δεν κατέχετε. Διαφορετικά θα τα γνωρίζατε…» Το παιχνίδι κυριαρχίας με το άλλο φύλο ήταν πλέον στα χέρια του. Δεν υπήρχε γυναικεία παρουσία που να μπορούσε έστω και να στριμώξει τον απόλυτο κυρίαρχο.
«Από πότε η γνώμη κάποιου είναι επιχείρημα;» συνέχισε την αντεπίθεση η νεαρή αστυνομικός.
«Από τότε που δεν υπάρχει ισχυρό αντεπιχείρημα για να την αναιρέσει…» απάντησε αιτιολογώντας τον τίτλο του.
«Βγάζετε μια επιθετικότητα στον τρόπο που μου μιλάτε και ειλικρινά δεν καταλαβαίνω το λόγο» παραπονέθηκε δηλώνοντας σχετικά γρήγορα την ήττα της.
Χαμογέλασε. Απολάμβανε το νέο του παιχνιδι. «Χρειαζεται να καταλαβαίνετε μόνο ό,τι σας είναι χρήσιμο». Τα μάτια του καρφωμένα στο δρόμο. Φλέρταρε με τους καθρέπτες και τα χέρια του άγγιζαν απαλά και με άνεση το τιμόνι με ταυτόχρονες εναλλαγές της ταχύτητας.
«Νομίζω ότι χρειάζεστε να επισκεφτείτε έναν ψυχολόγο…» παρατήρησε εκείνη και με την άκρη του ματιού του την είδε πως στράφηκε προς το παράθυρο. Πεισματάρα, γυναικεία αντίδραση. Του άρεσε.
«Θεωρώ πως η εκτίμησή σας είναι λανθασμένη».
«Νομίζετε ότι είστε πολύ έξυπνος, σωστά;» γύρισε ξανά προς το μέρος του συναντώντας το καυτό βλέμμα του.
«Σίγουρα πιο πολύ από εσάς που δεν μπορείτε ούτε το χρόνο να διαχειριστείτε», είπε και με ένα απότομο φρενάρισμα σταμάτησε στην είσοδο του τμήματος.
Η νέα του βοηθός έμοιαζε σαστισμένη. Πίεσε με δύναμη τα χείλη της. Κάτι ήθελε να απαντήσει. Μήπως ήθελε να λογομαχήσουν; Αν ήταν λίγο έξυπνη δε θα επιχειρούσε κάτι τέτοιο. «Σας ευχαριστώ πολύ που με φέρατε…» είπε και άνοιξε βιαστικά την πόρτα. Προχώρησε εκνευρισμένη προς το εσωτερικό χωρίς να κοιτάξει πίσω της.
Αυτός χαμογέλασε με ειρωνική ικανοποίηση και συνέχισε κατεβάζοντας το αυτοκίνητο στο υπόγειο παρκινγκ του τμήματος. Σήκωσε το χειρόφρενο. Κατέβασε ξανά τον καθρέπτη. Το είδωλο του ήταν πιο όμορφο σε σχέση με πριν. Η εγκεφαλική ικανοποίηση τον αναζωογονούσε.
Πήρε από το πίσω κάθισμα την τσάντα του και έβγαλε το ηλεκτρονικό σημειωματάριό του. Πληκτρολόγησε τα μυστικά στοιχεία εισόδου.
Username: Petros
Password: xwriszwh
Η οθόνη αναβόσβησε και του άνοιξε την αρχική σελίδα. Δυο φάκελοι. Αθώα θύματα και θύματα προς εκμετάλλευση. Πάτησε στην οθόνη αφής τον πρώτο φάκελο. Προσθήκη νέας επαφής.
Όνομα : Άννα Ηλιοπούλου
Αιτία απομάκρυνσης : Πληκτρολογείστε
Κοντοστάθηκε. Έπρεπε να συμπληρώσει και έναν λόγο. Μια αίτια που δε θα έκανε ποτέ τίποτα μαζί της. Τα μάτια της ζωγραφίστηκαν πάνω στα δικά του. Η εικόνα των χειλιών της δημιούργησε ένα αχνό χαμόγελο στο πρόσωπο του. Η φωνή της, το πείσμα της, το θάρρος της, φώτισαν τα απόκρυφα μονοπάτια του εαυτού του.
Ζάρωσε τα φρύδια. Μισόκλεισε τα μάτια με θυμό. Νευρίασε με τον εαυτό του. Ήθελε να ελέγχει ακόμα και τις σκέψεις του και τέτοιοι συλλογισμοί ήταν απαγορευμένοι. Κοίταξε ξανά το πεδίο που έπρεπε να συμπληρώσει.
Αιτία απομάκρυνσης : Φόβος
Αποθήκευση και βιαστική απενεργοποίηση. Φόρεσε την καρτέλα στο λαιμό, πηρέ την τσάντα στο χέρι, έβγαλε μια εξαγνιστική ανάσα και προχώρησε στη νέα του αποστολή. Μια καινούρια περιπέτεια τον περίμενε που θεωρούσε πως για ακόμη μια φορά θα τον αναδείκνυε νικητή. Ή μήπως όχι;
Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει μετά το καλοκαίρι και θα έχουμε νεότερα από που μπορείτε να το προμηθευτείτε.
