Η άποψη μας για το βιβλίο "Η επανάσταση της Άϊβι" τηςΈϊμι Ένγκελ

Η άποψη μας για το βιβλίο "Η επανάσταση της Άϊβι" τηςΈϊμι Ένγκελ

Αν έχετε διαβάσει την άποψη μου για το πρώτο μέρος της ιστορίας της Άϊβι, σας είχα συμβουλέψει να πάρετε μαζί και το δεύτερο γιατί ειλικρινά δεν θα έχετε την υπομονή να περιμένετε να διαβάσετε τη συνέχεια του. Θεωρώ πως όσοι διαβάζετε συνέχειες θα συμφωνήσετε πως είναι αρκετά σπάνιο να νιώθετε την αδημονία, όπως τον πρώτο καιρό, να διαβάσετε τη συνέχεια τους, όμως η ιστορία της Άϊβι έκανε την ανατροπή και ένα δυστοπικό ταξίδι που αν και το έχω ξανακάνει με παρόμοια βιβλία αυτό είναι ξεχωριστό.

Η συγκεκριμένη διλογία δεν έχει το δακρύβρεκτό ή μελό ύφος που ενδεχομένως να συναντάμε σε παρόμοια δυστοπικά βιβλία αλλά έχει έντονο συναίσθημα, περισσότερη δράση και περιπέτεια, σε σχέση με το πρώτο μέρος.  Οι χαρακτήρες των ηρώων σε αυτό το βιβλίο "ξεδιπλώνονται" ακόμη περισσότερο - σε σχέση με το πρώτο μέρος - και ίσως σε κάποια σημεία να αντιλαμβανόμαστε πιο έντονα τις εναλλαγές των συναισθημάτων τους, αυτό συμβαίνει γιατί αντιμετωπίζουν καταστάσεις που προκαλούν τις εναλλαγές αυτές.

Θα ήθελα πριν συνεχίσετε να διαβάζετε, να σας προτείνω αν δεν έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος να μην συνεχίσετε την ανάγνωση της άποψη μου γιατί θα διαβάσετε στοιχεία που αξίζει να τα ανακαλύψετε διαβάζοντας το μόνοι σας.

Στο τέλος του πρώτου βιβλίου, είχαμε μείνει με την Άϊβι να έχει εξοριστεί και να την έχουν στείλει πέρα από τον φράχτη και αυτό γιατί δεν είχε φέρει εις πέρας την αποστολή της οπότε είχε στιγματιστεί ως προδότρια από την οικογένεια της.  Πέρα από τον φράχτη έπρεπε να μάθει να επιβιώνει σε μια διαφορετική, πιο δύσκολη και πιο απαιτητική ζωή από αυτή που είχε μάθει.

Και όμως η επιλογή της, να μην σκοτώσει τον Μπίσοπ, ήταν η βασική κινητήριος δύναμη να αρχίσουν να γίνονται αλλαγές στην πόλη της. Παρόλο που εκείνη δεν βρισκόταν εκεί, προσπαθώντας να ξεκινήσει μια νέα ζωή, το παρελθόν της την ακολούθησε και της θύμισε ότι είχε ανοικτούς λογαριασμούς που έπρεπε να τακτοποιήσει πριν προχωρήσει στη ζωή της.

Το ύφος της γραφής συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο και στοδεύτερο βιβλίο, γραμμένο στο πρώτο πρόσωπο και παρουσιάζεται ως εξομολόγηση της ηρωίδας, Άϊβι, με πολύ περισσότερη δράση όπως σας ανέφερα πιο πάνω και νέους ήρωες που αγαπάμε το ίδιο δυνατά με τους βασικούς χαρακτήρες του πρώτου βιβλίου αλλά έχουν καθοριστικό ρόλο και μένουν στη μνήμη μας για καιρό μετά αφού διαβάσουμε τα βιβλία.

Αναστασία Πέρρου® για την Bookaholic Thoughts