Κριτική ‘’Απο Ζάχαρη κι Αλάτι’’ της Βανέσσα Αδαμοπούλου

Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου

Είναι ορισμένα βιβλία που από την αρχή σε παίρνουν μαζί τους, σε παρασέρνουν σε ένα μακρινό ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις και προβληματισμούς και μένουν μαζί σου πολύ αφού τελειώσουν.

Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το ‘’Από Ζάχαρη κι Αλάτι’’.

Είναι η ιστορία της ζωής του Ανδρέα, μέσα από τα μάτια του ίδιου, από τον πόλεμο του 40 , μέχρι το 1994.  Από την αρχή ο Ανδρέας μας αποκαλύπτει τον μεγάλο του έρωτα,  τη  μητέρα του, την Ελένη. Η Ελένη είναι ένα αερικό, μια διακριτική παρουσία  που πάντα είναι εκεί αλλά και ταυτόχρονα δεν είναι, που αγαπά αλλά κρατά πάντα μια απόσταση ασφαλείας. Ποτέ δεν δίνει στον Ανδρέα την αγάπη που αυτός έχει ανάγκη αλλά ούτε κι αυτός τολμά ποτέ να παραπονεθεί για αυτό. Του αρκεί που είναι εκεί και μπορεί να τη λατρεύει άνευ όρων, όπως ακριβώς κι ο πατέρας του ο Νικόλας. Όταν ο Νικόλας φεύγει  για να πολεμήσει στο μέτωπο, ο Αντρέας και η Ελένη μετακομίζουν στο σπίτι της γιαγιάς. Κι εκεί ξεκινά μια νέα ζωή για την οποία κανείς τους δεν ήταν προετοιμασμένος.

 Ο μικρός Αντρέας δίνει μια αντιφατική μάχη: Παλεύει να μάθει τα πάντα, να γίνει σοφός, δυνατός, μεγάλος για να μπορέσει να αντέξει στις κακουχίες, να σώσει αυτός τον κόσμο. Και ταυτόχρονα  συνεχίζει να ονειρεύεται ότι ο κόσμος είναι όμορφος και θα γίνει ακόμα ομορφότερος, παλεύει να παραμείνει μικρός και αθώος παρά τις κακουχίες, ζητά να χωθεί στην αγκαλιά της αγαπημένης μητέρας Ελένης.

Στα  χρόνια του πολέμου, η χαρά τρυπώνει μέσα από χαραμάδες, κρυφά, να μη τη δει η λύπη που είναι πάντα εκεί. Κι αποκτά ιδιαίτερη ένταση και απύθμενο βάθος η χαρά αυτή γιατί είναι απρόσμενη και γιατί φεύγει λίγο πριν τη συνηθίσουν, χάνεται με την υπόσχεση ότι θα εμφανιστεί ξανά, αλλά πάλι για λίγο έρχεται και πάλι ξανά φεύγει.

Και παρά τις ατέλειωτες απόπειρες δολοφονίας της, η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Είναι η μόνη που μένει ζωντανή μέσα από τα χαλάσματα.

Όταν τελειώνει ο πόλεμος κι ο Νικόλας επιστρέφει, αποφασίζει να στείλει τον Ανδρέα στην Αθήνα στο σπίτι του κύριου Θεόφιλου και της κυρίας Ευτυχίας, ενός πλούσιου και αριστοκρατικού ζευγαριού που στο πρόσωπο του Ανδρέα βλέπουν το γιο που δεν είχαν ποτέ.

Ο ομφάλιος λώρος κόβεται, ο Ανδρέας φεύγει από τη λατρεμένη του Ελένη και τότε ενηλικιώνεται πραγματικά.  Βυθίζεται στο κόσμο των γραμμάτων, γίνεται διακεκριμένος επιστήμονας και όλη του η ζωή  περιστρέφεται γύρω από τη δουλειά του. Μαθαίνει να ζει μόνος του, κάνει παρέα με τη μοναξιά. Είναι πλέον ασφαλής, προστατευμένος, είναι ότι δεν μπόρεσε να είναι ως παιδί. Δεν  ζητά πια  μεγάλες αγάπες, δεν πιστεύει πια σε σχέσεις που διαρκούν για πάντα,  δεν ζητά πιά ένα ομορφότερο κόσμο.  Δεν αντέχει άλλες δοκιμασίες, κακουχίες, στερήσεις και απώλειες. Ζει αρμονικά και γαλήνια μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Και είναι καλά. Δεν είναι ευτυχισμένος, αλλά είναι καλά.

Κι αν κάποιες φορές οι αναμνήσεις έρχονται να του χτυπήσουν την πόρτα,  ο Ανδρέας πάντα τους ανοίγει. Μιλάνε λίγο για τα παλιά αλλά μετά πάλι χωρίζουν.

Μετά από μια ζωή γεμάτη όνειρα (ζάχαρη) και δυσκολίες (αλάτι) ο Ανδρέας επιλέγει να πορευτεί μόνος…μέχρι το τέλος.

Η Βανέσα Αδαμοπούλου ζωντανεύει με απόλυτη πειστικότητα μια εποχή που σίγουρα δεν έζησε, αλλά αγαπά αρκετά ώστε να καταλαβαίνει σε βάθος. Οι εικόνες που μεταφέρονται παραπέμπουν σε κινηματογραφική ταινία εποχής. Θέτει ερωτήματα, δημιουργεί έντονα και βαθιά συναισθήματα, σε κάνει να θέλεις κι άλλο, να μη χορταίνεις.

Περιμένω με ανυπομονησία το επόμενο βιβλίo!

Πληροφορίες αρθρογράφου

Η Μαρία Παπαδοπούλου είναι καθηγήτρια αγγλικών, μεταφράστρια και συγγραφέας. Πρόσφατα εκδόθηκε το βιβλίο της ‘’Η ζωή από το τζάμι περνά’’ από τις Εκδόσεις Λέμβος. Γράφει στο blog Λογοτεχνικοί Ορίζοντες.

 Βιογραφικό Συγγραφέα

Η ΒΑΝΕΣΑ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΥ γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία, Μεθοδολογία και Θεωρία της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ασχολείται με το τραγούδι επαγγελματικά, εμφανίζεται σε μουσικές παραστάσεις και έχει πρωταγωνιστήσει σε παιδικά μιούζικαλ. Το 2009 άρχισε να πλάθει ιστορίες στο χαρτί. Έκτοτε γράφει συχνά, μεταφράζει θεατρικά έργα που πέφτουν στα χέρια της, ενώ συνδημιούργησε και ένα blog για μαμάδες, όπου κατέγραψε τις προσωπικές της ιστορίες καθημερινής τρέλας ως… νεόκοπη μητέρα.

Το 2011 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο Αθώοι στον έρωτα. Αυτό είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της.


Πριν λίγο καιρό δημιούργησε ένα blog, το οποίο, όπως αναφέρει η ίδια, υλοποιήθηκε από την θέληση της να μοιράζεται σκέψεις, συναισθήματα και ενέργεια. 

Μπορείτε να το βρείτε στο link εδώ.

Στο Instagram μπορείτε να βρείτε την σελίδα του blog στον σύνδεσμο εδώ.

Στο Facebook η σελίδα του blog είναι εδώ.

Επίσης μπορείτε για οτιδήποτε θέλετε να επικοινωνείτε με το email του blog της συγγραφέως.

©Νάντια  Βαβάση για το Bookaholic Thoughts 28/04/2020