«Το σημαντικότερο καθήκον του μεταφραστή είναι να δείχνει αόρατος», αναφέρει μέσα στις σελίδες του, το τρίτο βιβλίο της συγγραφέα Katie Kitamura με τον τίτλο «Ένας χωρισμός».
Η ηρωίδα ανώνυμη, διάφανη, χωρίς να δίνει το προσωπικό της αποτύπωμα, κάτι που δένει αρμονικά με το επάγγελμα που ασκεί. Καταλυτικό λόγω της χρησιμότητας της μετάφρασης ενός βιβλίου, όμως αόριστο για τον αναγνώστη.
Με φόντο το παραθαλάσσιο χωριό της Μάνης, τον Γερολιμένα, η ηρωίδα ξετυλίγει τον ιστό των ανθρωπίνων σχέσεων και τις ανατροπές των συναισθημάτων στην ψυχική ισορροπία των ατόμων.
Ο Κρίστοφερ, πρώην σύζυγος της ηρωίδας, συγγραφέας δύο βιβλίων, διεξάγει μία έρευνα για τα στάδια του πένθους του ανθρώπου ανά τον κόσμο. Στην Πελοπόννησο, και συγκεκριμένα στην Μάνη, έρχεται από το βροχερό Λονδίνο, να ερευνήσει τις μοιρολογίστρες όπου επί αμοιβή δέχονται να πουν τα μοιρολόγια της ψυχής για κάθε χαμένο σώμα αλλά και να σημειώσει κάθε έθιμο που ζει σ’αυτόν τον τόπο.
Ο χωρισμός του με την ηρωίδα του βιβλίου, είναι ουσιαστικός αλλά προς το παρόν, ύστερα από δική του παράκληση… μυστικός!
Έτσι φίλοι και συγγενείς, με πρώτους τους γονείς του δεν γνωρίζουν γι’αυτόν τον «κρυφό» χωρισμό, μιας πολύχρονης σχέσης που έπλεε ανάμεσα σε πελάγη απιστίας από τον ίδιο και σε μέρη αδιαφορίας από την σύζυγό του. Εξαίρεση αποτελεί ο Ιβάν, φίλος κ των δύο, εραστής της αόρατης ηρωίδας, ο οποίος γνώριζε από την αρχή τα πάντα, όχι από σκοπό αλλά από συγκυρία καταστάσεων.
Όταν η Ιζαμπέλα, μητέρα του Κρίστοφερ έχει να μιλήσει καιρό με τον γιο της, ανησυχεί και η πιο λογική κίνηση είναι να τηλεφωνήσει στην νύφη της και να της ζητήσει να πάει στην Ελλάδα να βρει τον άντρα της και να ηρεμήσει ξέροντας πως όλα είναι καλά.
Η ηρωίδα αμφιταλαντέυτηκε αρκετές φορές μήπως έπρεπε να μιλήσει στην πρώην πεθερά της, να της πει πως έχουνε χωρίσει και έτσι να μην δεχτεί να κάνει αυτό το ταξίδι έτσι ώστε να βρεθεί με τον «άντρα» της και έτσι να μάθουν τι συμβαίνει και έχει πάψει να επικοινωνεί με την μητέρα του.
Το λογικό θα ήταν αυτό να κάνει η ηρωίδα, όμως σκεπτόμενη τα τελευταία λόγια της συνομιλίας με τον Κρίστοφερ, θεώρησε πως έπρεπε να σεβαστεί την επιθυμία του να μην μαθευτεί ακόμα ο χωρισμός τους. Ήταν κάτι που το όφειλε στα τόσα χρόνια συμβίωσης τους και στον έρωτα που κάποτε είχαν ζήσει.
Έτσι κι έκανε, πήγε… και εκεί η μία έκπληξη ακολουθούσε την επόμενη.
Γνωρίστηκε με ένα άγνωστο μέρος αλλά και με ανθρώπους με διαφορετική κουλτούρα, με την ελληνική φιλοξενία, με την ελληνική κουζίνα αλλά και με τα τοπία της Μάνης, που βέβαια ήταν σαν πίνακας αντιθέσεων, αφού είχαν προηγηθεί φωτιές κι έτσι η καμμένη γη σκίαζε το παρθένο μέρος.
Η ηρωίδα μας, μέσα από έναν εσωτερικό διάλογο, έκανε υποθέσεις για κάθε ένα άτομο που βρισκόταν στην πορεία της. Οι υποθέσεις της τελικά φάνηκαν πως είχαν απόλυτη βάση… ίσως το ένστικτο συνδυάζεται άψογα με την παρατηρητικότητα ορισμένων ανθρώπων, τόσο που να τους αποκαλύπτει σχέσεις και γεγονότα που ποτέ δεν ειπώθηκαν από στόματα αλλά μόνο από κινήσεις σώματος, τόνος φωνής, διεισδυτικές ματιές και άσκοπες σιωπές.
Η εξέλιξη του ταξιδιού δεν ήταν η αναμενόμενη και τώρα η ηρωίδα βρίσκεται μπροστά σε ένα τραγικό γεγονός, το οποίο θα της δημιουργήσει προσωπική αστάθεια και αλλαγή σκέψης για πολλά που ως τώρα τα θεωρούσε δεδομένα η κατασταλαγμένα μέσα της.
Aρχισε να αναθεωρεί την σχέση της με τον άντρα της και γενικά με τους ανθρώπους γύρω της. Με τα πεθερικά της, με τον εραστή της.
Μεσα από αυτή την ενδοσκόπηση της, ερχόμαστε αντιμέτωποι οι αναγνώστες με δικά μας ερωτήματα ζωής και τα μηνύματα που περνάει μας αγγίζουν κάθε λεπτή ισορροπία, κάνοντας μας να ανακαλούμε στην μνήμη μας, δικά μας γεγονότα και πως τα χειριστήκαμε αλλά και πως θα τα χειριζόμασταν τώρα.
Πρόκειται για ένα ανάγνωσμα που σε αδειάζει συναισθηματικά και σε απογυμνώνει, δίνοντας σου μια ψυχρή μα ταυτόχρονα αντικειμενική ματιά για καθετί σε απασχολεί.
Μέσα σ’αυτό το βιβλίο «βλέπεις» δικά σου βιώματα να σε καλούν να τα «ξαναζήσεις» αλλά αυτή την φορά από την πλευρά του παρατηρητή, κι έτσι «έμμεσα» σου σκαλίζει πληγές, όμως με έναν «αποστειρωτικό» τρόπο, όπου σου καθαρίζει τα απομεινάρια κάθε νεκρού κυττάρου!
Προσωπική μου άποψη είναι, πως αυτό το βιβλίο είτε θα το λατρέψεις είτε θα το μισήσεις. ανάλογα τον άνθρωπο, την ψυχοσύνθεση του αλλά και την ψυχολογική διάθεση στην οποία βρίσκεται την δεδομένη περίοδο που το διαβάζει.
Είναι ένα χτύπημα στην αυτοκριτική μας αλλά και σε σκέψεις μας στις οποίες πρέπει να φιλτράρουμε πριν τις κάνουμε λόγια και στην συνέχεια πράξεις.
Για μένα, ήταν η πρώτη φορά, που ήρθα σε επαφή με την ιαπωνική γραφή. Έτσι, αυτό που διέκρινα είναι πως πρόκειται για μια πολύ διαφορετική γραφή, μία γραφή για δυνατούς αναγνώστες.
Οι διάλογοι ήταν συνεχόμενοι, χωρίς πολλά σημεία στίξης, πάρα μόνο η εναλλαγή του κόμματος. Χαρακτηριστικό κι αυτό του συγκεκριμένου βιβλίου.
Η συγγραφέας σε μια καθηλωτική αφήγηση γεγονότων και συναισθημάτων, επιδιώκει να καθηλώσει τον αναγνώστη έτσι ώστε να παρατηρεί κάθε λέξη, κάθε κόμμα, κάθε τελεία. Και το καταφέρνει.
Καταρχήν το ότι η πλοκή και η εξέλιξη της, δεν είναι το κυρίαρχο σημείο αλλά τα συναισθήματα που προκύπτουν από όλη την πορεία είναι κάτι που δεν το έχω ξανασυναντήσει σε άλλο βιβλίο.
Κάτι που θα μπορούσα να σημειώσω στα αρνητικά του Είναι κάποιες υποτιμητικές προτάσεις ως προς τη Μάνη, την νοοτροπία των Ελλήνων αλλά και την ελληνική αστυνομία.
Όμως θεωρώ πως όλο το ιστορικό πλαίσιο αλλά και η περιγραφή των μαγευτικών τοπίων, οι πληροφορίες του τόπου και των εθίμων, καθώς και η ψυχική «κάθαρση» που μας κάνει, το κάνει πολύτιμο για τη σκέψη και την πορεία μας.
Σίγουρα, πρόκειται για ένα βιβλίο που αν το διαβάσετε δεν θα το ξεχάσετε… Θα σας μείνει η αίσθηση που νιώσατε όταν το διαβάσατε. Μια γλυκόπικρη επίγευση.
Γι'αυτό σας το προτείνω, για ένα χαλαρό απόγευμα, για την αναμονή στα ΜΜΜ, για ένα απομεσήμερο με καφεδάκι η για ένα βραδάκι με ένα ποτάκι, αφού το μέγεθος του, μόλις 219 σελίδες, το κάνει εύκολο και γρήγορο στην ανάγνωση, χωρίς να κουράζει.
Να σημειώσω πως έχει πολύ όμορφο εξώφυλλο, με την αγαπημένη μας Μάνη, να δεσπόζει στο πάνω μέρος του.
Κυκλοφορεί από τις
Εκδόσεις Κέδρος.
✒️Βιογραφικό συγγραφέα 📃
Η Katie Kitamura είναι πεζογράφος και κριτικός λογοτεχνίας.Έχει γράψει τα μυθιστορήματα Gone to the Forest και The Longshot, τα οποία ήταν φιναλίστ για το λογοτεχνικό βραβείο New York Public Library’s Young Lions. Έχει λάβει επίσης υποτροφία από το Ίδρυμα Lannan. Είναι τακτική συνεργάτιδα στο Frieze, ενώ κείμενά της έχουν δημοσιευθεί στα εξής έντυπα: The New York Times, The Guardian, Granta, BOMB, Triple Canopy. Ζει στη Νέα Υόρκη.
